Sonic Boom – PopEi (Eindhoven) 01/10/2016

Dit weekend staat bij PopEi weer in het teken van het Sonic Boom festival. En niet zomaar een editie: er is een klein jubileum te vieren. Het is nl. de vijfde editie van dit stoner festival!
Ondanks het jubileum worden er geen gekke nieuwe fratsen geïntroduceerd maar heeft ook deze editie het zelfde solide fundament als de voorgaande jaren: een diverse line-up van bands in de concertzaal en de gelegenheid om de inwendige mens van een natje te voorzien aan de bar. Tijdens het optreden, of tussen de optredens door. Waar de Eindhoven Rockcity DJ’s voor het nodige entertainment tussendoor zorgen. En waar een bodempje gelegd moet worden staat de keuken van het restaurant klaar om in een hapje te voorzien waar menig ander festival nog wat van kan leren. En waarbij ook de niet-vleeseter geen reden tot klagen heeft…
Opener van het festival is het uit Oss afkomstige Velcro Fly. Hun muziek kenmerkt zich bijna als een blauwdruk voor de stoner muziek: een traag en solide fundament van de ritmesectie met daarop gesuperponeerd gruizige riffs. Ondanks een redelijk statische podiumpresentatie gaat het muzikaal absoluut niet vervelen, en het festival opent op dit toch nog redelijk vroege middaguur erg sterk.
Mooi in lijn met de opener is de tweede band: Gomer Pyle. Na een aantal jaren van afwezigheid haakt de band weer aan met een nieuwe EP. Muzikaal lijkt het of de band niet weggeweest is en ze nemen het publiek mee in een dromerige psychedelische setlist. Net als hun voorganger geldt ook hier dat podiumpresentatie ondergeschikt is aan performance, en met de ogen dicht kun je je lekker mee laten voeren op een muzikale reis.
Wat een omschakeling als het Antwerpse Tangled Horns het podium betreedt. Het is gedaan met het gebrek aan beweging op het podium. Het beste laat de performance zich omschrijven als een ongeregeld zooitje, maar dan wel positief bedoeld. Ook muzikaal gezien is er niks meer over van de trage en zware sound waarmee de eerste twee bands openden. Queens of the Stone Age meets Alice in Chains, het tempo wordt duidelijk opgeschroefd. Na een tijdje blijkt dat dit niet ieders ding is en een gedeelte zoekt de behaaglijke rust van de bar op. Wie echter in de zaal blijft wordt getrakteerd op een energieke show die je niet dagelijks meemaakt.
In schril contrast staat het vervolgoptreden van Zoon, een band met roots in The Gathering, Astrosoniq en The Devil’s Blood. Van direct en confronterend gaan we een optreden in wat bol staat van een zeer diverse muzikaliteit en wat bijzonder melodieus is. Wellicht een klein beetje een vreemde eend in de bijt voor een stoner-festival, maar het duurt niet lang voordat de band het publiek voor zich weet te winnen. Deze band is in ieder geval voor mij de verassing van de avond!
Je verwacht dat de afsluiter van de avond ook de klapper van de avond is. Wat dat betreft voldoet Monomyth helemaal aan deze verwachting. Gehuld in een muur van nevel, verlicht door veel backlighting en stroboscopen verandert het podium hier in een onheilspellende bron van loodzware instrumentale nummers die je onder de huid kruipen. Je kan gerust zeggen dat dit optreden je meeneemt op een trip van psychedelische geluiden, iets wat ik niet van veel optredens kan zeggen.
Als de laatste klanken uitsterven wil dat niet zeggen dat het festival ten einde is. Onder muzikale begeleiding van de DJ’s is het mogelijk om nog even na te babbelen in het restaurant / café onder het genot van een van de extra biertjes, die speciaal voor dit festival in het assortiment zijn opgenomen. Ik kijk terug op een geslaagde jubileum editie!