Sons Of Alpha Centauri – Buried Memories

Na het album Continuum uit 2018 was ik buitengewoon nieuwsgierig wat het derde album Buried Memories van Sons Of Alpha Centauri (SOAC) te bieden zou hebben. Wat blijkt? Het album (in de formats cd en lp) is in termen zoals ik ze ken niets meer dan een bonus exemplaar dat wel eens gratis bij een album zit.
Buried Memories telt vier verschillende nummers, waarvan er twee afkomstig zijn van het eerste album. Een daarvan, Hitmen, staat in maarliefst drie verschillende versies, met mixen van respectievelijk Justin K. Broadrick, JK Flesh and Jesu en James Plotkin, op het album. Waar je op Continuum nog invloeden hoort van The Cure, Pink Floyd en Black Sabbath, klinkt dit schijfje voor mij als een onsamenhangend geheel van donkere en zware industriële rock met vleugjes psychedelica.
Zoals gememoreerd hoor je drie verschillende interpretaties van Hitmen. De eerste mix van Justin K. Broadrick bekoorde mij nog het meest. Hoofdzakelijk vanwege de opbouw en afwisseling van sferen en stemmingen. Kennelijk voldoet dit nummer het meest aan mijn verwachtingspatroon. De versie van Jesu daarentegen is veel langzamer en de stemming is dromerig door orgelachtige akkoorden en spanning opbouwende oscillaties. De atmosfeer kent een gevoel van angst met het donkere en zware geluid van de basgitaar. Duidelijk niet mijn kopje zwarte thee…. De remix van JK Flesh kent grommende tonen die gehuld worden in een kosmische sfeer met tal van mechanische geluiden en elektronica.
Na deze drietrapsraket is het de beurt aan de drietrapsraket van James Plotkin. Te beginnen met Warhero, dat een scherp contrast is met de voorgaande nummers. Warhero cumuleert in onverwachte richtingen. Van lichte, zachte gitaar arpeggio’s met een pakkende basriff, naar een bijna bluesy stijl. Remembrance is met nog geen drie minuten met afstand het kortste nummer. Het is Black Sabbath-achtig traag, log en zwaar, met een donkere sfeer die wordt gegenereerd door een nadrukkelijk laagfrequente geluiden. Het album sluit af met SS Montgomery, ook afkomstig van het eerste album. Een aaneenschakeling van elektronische geluiden, aanstekelijke funky en groovy basriffs en fraaie ritmepatronen.
De zonen van Alpha Centauri zetten de luisteraar zwaar te verteren luistervoer voor de neus. Ongetwijfeld smakelijk voor de liefhebber. Maar te zwaar op de maag voor luisteraars zoals schrijver dezes….