Sons Of Alpha Centauri – Continuum

Sons Of Alpha Centauri (SOAC) is een Britse instrumentale rock band die in 2001 is opgericht door Nick Hannon (basgitaar) en Marlon King (gitaar). In 2004 voegden drummer Stevie B. en toetsen versus elektronica-man Blake zich bij de band. De bandnaam is afgeleid van een ster in het sterrenbeeld Centaurus.
De groep speelt een mix van stijlen variërend van stoner rock, space rock, post rock, heavy metal, new wave tot progressieve rock. Erg productief met het uitbrengen van muziek is men niet. Het debuutalbum dateert van 2007 (de ep uit 2001 laat ik buiten beschouwing). Niet minder dan elf jaar had men nodig voor de hier besproken opvolger Continuum.
Continuum telt acht nummers met een totale speelduur van 38 minuten. De nummers zijn doorgaans donker en komen traag op gang, waardoor je als het ware het album wordt ingezogen. De melodieën en lijnen worden uitgezet door gitaar en de vaak prominent aanwezige basgitaar die vaak doet denken aan The Cure. Op de achtergrond hoor je in ieder nummer een tapijt aan toetsen en elektronica, die alleen in enkele korte nummers op de voorgrond treden.
De korte opener Into The Abyss doet denken aan Pink Floyd in hun psychedelische jaren. De overgang naar Jupiter is groot. Het nummer kent een afwisseling van zware Black Sabbath-achtige gitaarriffs en het vette geluid van de basgitaar. Het gitaarwerk is veelal vervormd en overstuurd. Het hyper achtige Solar Storm doet daar nog een schepje bovenop en is met afstand het hardste nummer van het album.
Op Io wordt een beweging gemaakt naar progressieve post rock. Het klinkt allemaal ook een stuk rustiger en bovenal meeslepend en melodieuzer met alweer de subtiel klinkende basgitaar. Toch wel een handelsmerk van SOAC. Het korte elektronische Surfacing For Air vormt de overgang naar het science-fiction achtige Interstellar, waarin gitaar en basgitaar de boventoon spelen. Halverwege wordt de overgang naar een portie heavy metal ingezet en knallen ruige gitaarriffs je om de oren.
Orbiting Jupiter is een klassiek aandoend piano-intermezzo en vormt een brug naar het afsluitende Return Voyage. Met bijna elf minuten het langste nummer van Continuum. Het combineert al het voorgaande tot een boeiend geheel van atmosferische stukken, doom metal, post rock en intrigerende ritmes, waardoor het mij doet denken aan de muziek van Anathema.
Ik heb mij een kleine 40 minuten uitstekend vermaakt met Continuum. Dat het geheel soms wat fragmentarisch overkomt is ze vergeven en is wellicht ook inherent aan de muziek. De enorme donkergroene Duitse U-boot op de cover compenseert dat ruimschoots…