Sons Of Apollo – Live With The Plovdiv Psychotic Symphony

De term supergroep wordt vaak erg snel gebruikt, maar Sons Of Apollo is een echte. De ervaring van deze vijf heren bij Dream Theater, Guns N’ Roses, Black Country Communion, Mr. Big, Yngwie Malmsteen, Journey, Winery Dogs, Neal Morse Band, Flying Colors en nog heel veel meer rechtvaardigt dat etiket ruimschoots, ook al is het in de eerste plaats de band van drummer Mike Portnoy.
En toch, of misschien juist wel daarom, viel het debuut Psychotic Waltz me tegen. De songs op het debuut waren wel okee, maar het was wel heel erg kijk-mamma-zonder-handen-prog: veel vertoon van technische vaardigheden, dat echter voor mijn gevoel met enige regelmaat ten koste van de songs ging.
Bij dit livealbum maakt de songlijst al duidelijk dat dit een heel ander album is. Bijna alles van Psychotic Waltz – uiteraard – maar niet als één geheel. Het is ook maar net iets meer dan een derde van de setlist. Drie tracks van het album dat Sherinian en Portnoy samen met Dream Theater maakten, Falling Into Infinity, en verder geen materiaal uit het indrukwekkende oeuvre van de vijf heren maar covers van hun eigen favorieten. Queen komt ruim aan bod (Prophet’s Song, Save Me, The Show Must Go On) en verder Led Zeppelin (Kashmir), Ozzy Osbourne (Diary Of A Madman), Rainbow (Gates Of Babylon), Aerosmith (Dream On), Pink Floyd (Comfortably Numb), Van Halen (And The Cradle Will Rock) en zelfs twee herkenningstunes, van The Pink Panther en van That Metal Show.
Dat wordt aan elkaar gepraat door Jeff Scott Soto, die zich niet alleen een veelzijdig zanger toont, maar ook een begenadigd frontman. De andere bandleden doen ook nog wel eens mee, maar Soto is de gangmaker. En dat orkest? Mwah, dat is minder prominent dan je zou verwachten. Ten eerste omdat een orkest – dat sowieso niet voortdurend wordt ingezet – bij de orkaan van geluid die deze heren produceren al snel wegvalt en ten tweede omdat er met Derek Sherinian al een vrij dominante toetsenist te vinden is. In The Show Must Go On wordt het orkest juist als een soort synthesizer gebruikt, maar dat is dan ook een ingetogen nummer waarbij dat goed werkt, maar eerlijk gezegd had met of zonder orkest volgens mij niet zoveel verschil gemaakt.
Het album (de cd-versie komt met 3 cd’s en een dvd) duurt maar liefst twee uur en drie kwartier. Hoewel de band vol zit met mensen die wel van de voornoemde kijk-mamma-zonder-handen-prog zijn en er ook solospots zijn voor Soto, Thal, Sheehan én Sherinian (die toetsenversie van Van Halen’s Eruption!) ben je veel sneller dan je denkt aan het eind van het album. Ik had eigenlijk verwacht dat twee uur en drie kwartier bij beluistering een enorm lange zit zou zijn, maar het tegendeel is waar. De vaart zit er enorm in en die vele covers dragen daar ook aan bij, omdat het een waar feest der herkenning is.
Sons Of Apollo maakt de term supergroep volledig waar op Live With The Plovdiv Psychotic Symphony. Vijf heren die zelf al een indrukwekkende staat van dienst hebben en dan óók nog eens een fikse én overtuigende duik nemen in de classic rock-geschiedenis. Pret met een hoofdletter P.

Sons Of Apollo website