Er staat een behoorlijke rij voor de deur van 013 als ik aankom. Later blijkt dat toch meer te maken te hebben met de security dan met de drukte. De zaal is wat kleiner gemaakt vanwege de wellicht iets geringere opkomst dan je zou verwachten. Nu stond Seether natuurlijk ook al eerder deze week in Amsterdam en in Groningen.
We zijn net op tijd voor voorprogramma Sons of Texas, voor mij persoonlijk de belangrijkste reden om naar Tilburg af te reizen. Deze band uit (natuurlijk) Texas wist me te verrassen met de sterke sound van hun debuutalbum en ik was dan ook erg benieuwd of ze dat live ook waar zouden kunnen maken. Dat blijken ze zeker te kunnen! Zanger Mark Morales heeft zo’n heerlijke schuurpapier stem die doet denken aan Eddie Vedder maar ook zeker aan Phil Anselmo toen hij nog gewoon frontman was van Pantera. Over Pantera gesproken, de invloeden daarvan zijn zeker terug te horen in de groovende sound van de band. Mark geeft ook werkelijk alles in het te korte half uur wat de band heeft. Het zweet gutst van zijn lijf als hij springend, zittend, headbangend de longen uit zijn lijf zingt.
Ik ontmoet Mark later nog even bij de merchandise en het blijkt ook nog eens een sympathieke kerel te zijn met hart voor zijn fans. Hun nieuwe album is net uit, gun deze band en jezelf het hem te beluisteren.
Dat je niet meer dan drie man nodig hoeft te hebben voor een stevig potje rock weet natuurlijk elke fan van bands als Motörhead en Nirvana. Drum, bas en een gitaarspelende zanger, de rest is vaak slechts kerstversiering. LTNT bewijst dit maar weer eens. Het geluid van deze band doet wat denken aan een mix tussen ouderwetse rock en Soundgarden. Ze verspillen weinig tijd aan introducties en maken dus het beste van hun beperkte tijd op het podium. Bonuspunten voor het enthousiasme van de drummer die ook een lekker rauw strotje blijkt te hebben als zijn backing vocals wat meer mogen overheersen.
Als Seether van start gaat is de zaal toch wel behoorlijk vol te noemen. Met een overdaad van licht effecten die me regelmatig verblinden en een mentaliteit van niet-lullen-maar-spelen voel ik weinig connectie met de band op het podium. Het feit dat ze natuurlijk wel een goede portie hits hebben en hun post-grunge gewoon erg goed in het gehoor ligt zorgt ervoor dat ze het publiek toch meekrijgen en er in het begin zelfs iets van een mini-moshpit ontstaat.
Seether schotelt een aardige mix voor van oudere nummers gemengd met nummers van hun nieuwe album Poison the Parish. De bekende ballad “Broken” is een rustpuntje in het concert dat wellicht de energie uit de set haalt maar gewoon niet kan ontbreken natuurlijk. Live klinken ze over het algemeen net een tandje harder en ruiger dan op hun albums, iets wat ik altijd op prijs stel. Met een biertje in de hand in een drukke zaal hoor ik toch liever een iets minder gelikt geluid van een band. Niet dat de stem van Shaun Morgan minder sterk is live, hij haalt minstens dezelfde kracht uit zijn stembanden die we van zijn albums kennen.
Helaas doet Seether nooit aan toegiften. Het einde komt dan ook vrij plotseling. De band stopt met spelen, loopt van het podium af en de lampen gaan uit. Dat past prima in de lijn van de rest van de set. De heren spelen gewoon hun nummers, professioneel en zeker met overgave. Het laat me toch bijna teleurgesteld achter. Als ik later echter me er op betrap dat ik op de terugreis de hits van Seether niet uit mijn hoofd krijg besef ik dat ze toch zeker een prima optreden hebben neergezet, ook al was de interactie met het publiek minder.