La Dernière Tempête (de laatste storm) klinkt van bij de intro ijzig en winters, met blackened vocalen die als sneeuwvlagen tegen je oorschelpen slaan. Ook de melodielijn klinkt hier als een niet-aflatende, verveeld beukende stormwind die tegen de ramen blaast. Daarover komt dan een soms wat proggy, weids-klinkende gitaar die mooie accenten legt.
Voor het tweede nummer, Where The Clouds Stand Still, kregen deze Belgen wat hulp van de Canadees Unreqvited. In de trage stukken herken je zijn hand: overtuigend atmosferisch, cinematografisch zelfs, nog meer leunend op een desolate sfeer, maar zeker niet winters. Dat laatste komt dan wel bij de stukken met intense, ijle gitaarpartijen. Deze song van ruim 13 minuten is een juweeltje inzake songopbouw en het spelen met spanningsbogen, en er zit naar mijn aanvoelen ook wat doom in. De vocalen zitten hier wel iets meer achteraan in de mix en zijn schaarser dan op de eerste track.
Twee tracks die elk een heel verschillend gezicht tonen van deze fijne band.