Soul Secret – 4

Soul Secret bestaat al ruim tien jaar, maar het is de band niet altijd voor de wind gegaan. In 2007 bijvoorbeeld bleek toenmalige zanger Michele Serpico niet in staat om de zang op te nemen voor de band. Na twee jaar probeerde hij het weer maar gaf de pijp toch aan Maarten. Ook op drumgebied zagen de bandleden vijf dagen voor de opnamen van het album Closer To Daylight de drummer vertrekken. Ondertussen heeft de band in 2013 Lino Di Pietrantonio als zanger ingelijfd en ligt het derde album 4 in de schappen.
Ik ben geïntrigeerd door de hoes en besluit deze schijf eens goed te beluisteren. Vanaf het eerst moment heb ik in de gaten dat ik met een begenadigd progrockgezelschap te maken heb die fascinerende nummers weet te schrijven die én goed klinken (Downfall) én daarnaast de nodige onregelmatige ritmes weten te versmelten met de melodie. Zanger Lino vind ik niet altijd even prettig om naar te luisteren, maar dat verschilt echt per nummer. In As I Close My Eyes laat hij horen dat hij wel degelijk over kwaliteit beschikt in een prachtig nummer waarbij alleen de keyboards zijn stem begeleiden. In het eveneens schone, maar eveneens krachtige nummer K maakt hij naast zijn heldere stemgeluid ook gebruik van een paar stevige grunttechnieken. Helaas komt dit verder op het album niet meer voor. Qua onregelmatige ritmes mogen veel credits uitgaan naar drummer Antonio Morcerino die zijn ledematen uitermate goed in balans heeft en menige ‘twist’ in de nummers weet te maken. Daarnaast wordt er continu een dubbelspel gespeeld door de gitaar van Antonio Vitozzi en de keyboards van Luca Di Gennaro (die ook verantwoordelijk is voor de teksten). In dat dubbelspel lijken de beide instrumenten elkaar continu te vinden in een muzikale dans. Goede voorbeelden hiervan in Traces On The Seaside, het instrumentale Silence en in My Lighthouse, dat muzikaal overeenkomsten laat horen met het project Forcefield van onder andere Jan Akkerman en Cozy Powell. In dat muzikale dubbelspel lijkt er veel ruimte voor improvisatie en jazzy- invloeden. Naast My Lighthouse horen we dat terugkomen in de epische afsluiter The White Stars. Een afsluiter waarin het gehele oeuvre en alle kwaliteiten terugkomen in een enerverend nummer.
Om het album goed te doorgronden is het wel noodzakelijk om een aantal luisterbeurten geduld te hebben. De onregelmatigheden volgen elkaar snel op en soms zijn nummers technisch vrij complex in elkaar gezet waarin Di Gennaro zijn vingers onnavolgbaar over zijn toetsen laat rollen. Waarschijnlijk zullen progrockliefhebbers echter smullen van het geheel. Voor mij een album waar ik later dit jaar nog regelmatig even goed voor ga zitten.