Het Italiaanse vijftal heeft er even de tijd voor genomen, maar drie jaar na het vorige album is hier dan toch een nieuw album. Het nieuwe album is een soort concept album, het draait om het gegeven dat mensen leven zoals ze naar de televisie kijken. Oftewel, mensen denken dat ze actief meedoen in de samenleving maar in de basis komt het er op neer dat ze kijken hoe anderen dingen doen. Het is geen concept als in de definitie verhaal, op het album staan losse nummers die als raakvlak het grote idee van het album hebben. Nummers gaan over werk en innerlijke strijd maar ook over hedendaagse nieuws items zoals nepnieuws en de invloed van de media. De teksten op het album hebben biografische elementen in zich en komen uit persoonlijke ervaringen. Mede door dit persoonlijke tintje gaat de band er van uit dat de luisteraar zich verbonden zal voelen met de nummers omdat hij of zij altijd wel iets in een nummer kan vinden dat betrekking heeft op de luisteraar zelf.
Het album kent complexe delen met ingewikkelde en onnavolgbare fills, licks en riffs. Vooral in de veel aanwezige langere muzikale stukken weet de band de luisteraar horendol te maken. De invloeden van de band variëren van klassieke prog tot moderne elektronische muziek, Latin en metal. Al deze invloeden zijn terug te vinden op het nieuwe album. En om duidelijk te maken dat het de band menens is, zijn toetsenist Derek Sherinian en saxofonist Marek Arnold aangetrokken om een gastrol te vervollen.
Opening Sequence is het eerste nummer, een instrumentaal stuk van drie minuten waarin de complexiteit van de band meteen hoorbaar wordt. Liefhebbers van bijvoorbeeld Dream Theater zullen hiervan smullen. The Ghost Syndicate en A President’s Speech volgen met Sherinian op toesten in het eerstgenoemde nummer.
Na het instrumentale Turn On volgt het titelnummer Blue Light Cage met saxofonist Arnold in een grote rol. We’ll Become Dust is weer een langer nummer en iets minder heftig als zijn er nog wel uitschieters. Van de ruim 55 minuten die het album duurt wordt ruim dertien minuten ingenomen door het afsluitende nummer Breathe And Recover. Een lange intro op de toetsen wordt abrupt afgebroken door ruig gitaarwerk. Kort, felle riffs worden gevolgd door een rustige melodie met zang. Deze afwisseling komt een paar keer voor in het hele nummer maar wel met voldoende variatie, er wordt niet gekopieerd.
Met deze negen nieuwe nummers van grote kwaliteit laat Soul Secret horen dat ze hoog in de ranglijsten van de progrock thuis horen. Zowel instrumentaal als tekstueel is dit een album van de buitencategorie.