Sound of Revolution 2017 - Klokgebouw (Eindhoven) 04/11/2017

Na een succesvolle eerste editie in 2016 was het een no-brainer dat in 2017 Het Klokgebouw weer het toneel zou zijn voor het vrij unieke hardcore punk festival The Sound of Revolution. Deze editie net een tikje groter, namelijk met een podium meer en maar liefst 6000 bezoekers!
Helaas lijkt de groei iets te snel te zijn gegaan volgens veel bezoekers. Zelf was ik al rond 1 uur binnen maar de gasten die wat later waren gearriveerd moesten erg lang in de rij staan buiten en na binnenkomst bij het kopen van de tokens. Ondanks alles blijft het personeel super vriendelijk en de sfeer gemoedelijk. En ook al is het druk, je hoeft bij de bar nooit lang te wachten voor je je biertje hebt, of dat nu een gewoon pilsje is of een IPA of een Stout. Ook het eten heb je snel in je handen, dus dat is ook geen enkel probleem en moet allemaal veel goed gemaakt hebben.
Over naar de muziek… Het is onmogelijk om alle bands te zien bij een dergelijk festival dus ik presenteer jullie een kleine dwardoorsnede…
Opener This Means War! weet me gelijk ontzettend te plezieren, ik ga ze dan ook zeker vaker zien. Deze Nederlands-Belgische band met roots in bands als Discipline, Hidden Guns, Superhero Status en Convict brengt een mengeling van streetpunk en hardcore die ontzettend lekker in het gehoor ligt. Het geluid klinkt opvallend genoeg bij deze band ook naar mijn mening het beste van alle andere bands. Misschien hadden ze als opener meer tijd voor de soundcheck. Mooi moment en honderd procent in de lijn van de broederschaps gedachte van hardcore is het als Hein (van Eindhovense hardcore legende Tech-9 bij een nummer even op het podium meezingt. Goed te zien dat hij zich nog steeds niet heeft laten kisten door de slopende ziekte.
Knuckledust uit London heeft die lekkere loodzware, diepe riffs die je ook hoort in hardcore’s stiefzoontje metalcore. Toch is in tekst en sound deze band toch zeker wel 100% hardcore en de frontman een indrukwekkende verschijning. Deze frontman, Pelbu geeft aan dat hij zeker bereid is een foto van een paspoort van een bezoeker wat bruin te schilderen als hij ermee aan wat weed kan komen. Ja, Nederland is wat betreft altijd een favoriete plek om te bezoeken voor de buitenlandse muzikanten.
Bishops Green, op het kleinere True Spirits Stage heeft genoeg fans om op veel enthousiasme te rekenen. Ik tel opvallend veel bezoekers met T-shirts van deze band. De Canadese streetpunk is een mooie afwisseling tussen de meer traditionele hardcore bands. Jammer alleen dat vocalist Greg Huff’s stem wat snerpend klinkt vandaag.
Slapshot uit Boston is zeker wel een grootheid, ook als lijkt elk optreden wel erg op elkaar. Als vocalist Jack Kelly zichzelf met een klap van zijn microfoon op het voorhoofd verwond lijkt dat ook redelijk routinieus voor hem en hij brult gewoon lekker door. Zonder twijfel wel de meest agressief klinkende band van de dag.
Backtrack stelt zelden teleur live. Niet qua performance en niet qua actie op het podium. De heren uit New York barsten altijd van de energie en dat springt altijd over naar het publiek. Het is dan ook vrij levendig in de moshpit maar ook met fans op het podium. Hun geluid, strakke hardcore met een heel klein vleugje Rage Against The Machine is perfect voor deze zaal omdat er geen barriers zijn.
Dog E
t Dog geeft zelf al aan dat ze niet de hardste band zijn van het festival, maar zeker wel de band die de party brengen. Dat maken ze waar! Ze kondigen aan dat ze hun befaamde album All Boro Kings helemaal gaan spelen. Ik ben er niet dol op als bands zoiets doen, voor mijn gevoel toch iets te veel leunend op oude glorie en makkelijk scoren. Mooi is de verrassing dan ook als ze er toch ook wat andere nummers tussendoor gooien. Om helemaal terug te gaan naar de nineties doet frontman John Connor zijn act op Dynamo Metalfest nog eens over door het publiek te surfen met een geimproviseerd surfboard op “Queens”. Extra gevoel voor show wordt getoond bij het numer Rocky dat gebracht wordt met typische bokswedstrijd intro, kampioensriem en een ”bokser” in de bekende ”badjas”. Voeg aan die meligheid de prettig combinatie van rap, metal, hardcore, funk en blazers toe en nummers als “No Fronts” en “Who’s The King” en het feest is absoluut compleet.

Battery brengt ons weer terug naar de basics met hun strakke straight edge hardcore.

Klassieker dan de oi-hardcore van Stars and Stripes kan het niet worden. Het geluid klinkt prima, ze hebben meezingers genoeg maar toch wordt het wat eentonig.

Cold World weet net wat meer te boeien wat dat betreft door wat van een hip-hop sfeer toe te voegen aan hun hardcore.
That Sick Of It All al jaren de grootmeesters en 1 van de populairste hardcore bands is, mag bekend zijn. Dat hebben ze weten te bereiken door al dertig jaar lang veel op te treden, bij elk optreden alles te geven en natuurlijk door hun perfecte sound. Vanavond is geen uitzondering, ook al beklagen ze zich wat over het feit dat er bij hen wel barriers staan voor het podium in tegenstelling tot bij de kleinere podia.
Intussen is het supergezellig en melig in de buurt van de uitgang. De DJ draait klassieke rock, foute meezingers en het beschonken publiek vreet het! Iedereen danst en dolt met iedereen en toont dat het hardcore publiek lang niet zo agressief is als een buitenstaander zou kunnen denken. Nee, juist op dergelijke momenten laten we zien dat het allemaal draait om unity!