Sound Storm – Vertigo

Zo in juni zijn we alweer bijna op de helft van 2017. Toch kreeg ik een album onder ogen dat nog uit 2016 stamt, maar zeker de moeite waard is om te beluisteren én te bespreken. Het betreft het laatste album Vertigo van het Italiaanse Sound Storm.
De band heeft al laten horen op het vorige album Immortalia en laten zien op diverse podia dat de naam Sound Storm synchroon staat aan het geluid van de band. Na wat bezettingswisselingen is Sound Storm zich meer gaan profileren als een band die binnen een stevig fundament krachtig bouwt aan sterke composities en verworden is tot een muzikaal Colosseum. Het is niet verwonderlijk dat Joost van den Broek (Epica, Ayreon, Xandria….enz) zich aan het geluid van Sound Storm heeft verbonden.
Immortalia was een soort van conceptalbum en dat zou je van Vertigo ook kunnen zeggen. Vertigo is een verhaal dat zich afspeelt in de Victoriaanse tijd en is gebaseerd op een verhaal van Dante, maar dan vertaald en getransformeerd naar een meer psychologisch kader van Sound Storm. Het gaat over Gabriel die vanuit zijn componistschap wetenschapper wordt en nogal een strijd met zichzelf levert en nogal destructief te werk gaat wat betreft zijn (liefdevolle) omgeving. De libelle lijkt uitkomst te bieden?
Een strak en vol geluid krijgt de luisteraar voor zijn kiezen op het album van Sound Storm. Na het instrumentale aanloopje Vertigo wordt dat goed duidelijk in The Dragonfly. Sound Storm legt zich in het geluid dat ze neerzetten absoluut geen beperkingen op. Het klinkt bombastisch en biedt in de basis een snelheid die het geheel sterk naar voren trekt. Het stemgeluid van Fabio Privitera is bijzonder, maar klinkt prettig en is heel herkenbaar. Zijn zang wordt aangevuld met een verrijkende koorzang en serene engelenzang. Een soort klassieke bewerking van het geluid dat ook te horen is bij een band als Kamelot en zijn vervolg krijgt in The Metamorphosis. Binnen dat theatrale prachtige geluid is er een mooi stuk waarin de metamorfose lijkt plaats te vinden terwijl een solo, weggelopen uit een progressief rocknummer, de aandacht opvraagt. Een solo die afgewisseld wordt door het pianospel en violen de hemel beheersen om later weer met beide voeten op de grond voort te bouwen op de basis.
Tussen de bedrijven door liggen er composities die qua beleving anders voelen. Forsaken en The Ocean hebbent eenzelfde intensiteit, hebben ook zeker voldoende vaart en bevatten de vertrouwde Sound Storm elementen maar liggen tegelijkertijd weer veel gemakkelijker in het gehoor.
Original Sin start met klassiek piano waar Fabio Privitera op aansluit. Klinkt sterk en zuiver. Ook wanneer violen de sfeer een voller en krachtiger karakter meegeven, blijft hij zangtechnisch goed overeind. Zijn tenorstem zou menig amfitheater op zijn grondvesten kunnen doen trillen. Ook hier wordt er gewerkt naar lekker veel bombast, maar steeds wordt dit afgewisseld met fragielere stukken muziek waardoor de compositie blijft boeien. Een compositie die sowieso het best tot zijn recht komt wanneer het keihard wordt afgespeeld.
Binnen het inmiddels karakteristieke geluid van Sound Storm werd ik in Gemini ineens positief verrast door een drumtechnisch sterk groovend intermezzo waarin de gitaar ondersteunend werkt en er veel ruimte kwam voor het toetsenwerk van Elena Crolle.
In de complete verhaallijn is dit het punt waar de hoofdpersoon Gabriel de libelle volgt op een schijnbaar eindeloze spiraaltrap. Daar is geen zang voor nodig (behalve wat koorzang naar het eind). Gaandeweg deze instrumentale compositie hoor je hoe zwaar het is om die trap te beklimmen en hoe licht je je kunt voelen  wanneer je je boven waant. Eenmaal boven gekomen moet ik visueel raden wat daar is. Auditief zijn daar ongetwijfeld engelen of hemelse korten want in Alice krijg je te maken met  veel klassieke (koor)zang met een minimum aan instrumenten. Niet mijn favoriet op het album. Je moet er van houden, maar is zeker gewaagd op een metalalbum. Het laat maar wel weer eens te meer zien dat Sound Storm zich inderdaad geen beperkingen oplegt, omdat het nu zo eenmaal moet. Binnen  het hele plaatje begrijp ik de compositie weer wel, dus het komt de consistentie van het totale concept wel ten goede.
The Last Breath klinkt ook wel als laatste compositie. Tot het einde toe blijft de kracht overduidelijk hoorbaar in het geluid en wordt de luisteraar continu getriggerd door subtiele onderbrekingen en tempowisselingen. Onderbrekingen die ruimte geven aan de afzonderlijke leden van de band. Ik merk dat het album me langzaam heeft omwikkeld en omringd door de hoeveelheid muziek en na ruim 50 minuten voel ik me veilig geborgen in een cocon die de buitenwereld langzaam heeft doen verdwijnen.
Ik blijf wel even in mijn cocon en daag een ieder uit om het album goed te beluisteren om aan het eind antwoord te kunnen geven hoe het nu met Gabriel afgelopen is. Ik begin nog een keer bij Vertigo.
Prachtige video voor de compositie The Dragonfly