Soundgarden – Heineken Music Hall (Amsterdam) 11/09/2013

De terugkeer van Soundgarden blijft iets bijzonders. Na succesvolle albums en tours viel alles ineens uit elkaar. Na vijftien jaar kwamen de geruchten binnenstromen dat er weer leven in de ‘Garden was. Deze geruchten bleken volledig waar te zijn want amper een jaar later stond er alweer een nieuw album klaar: King Animal. Dit album bleek een schot in de roos; de terugkeer werd met alle lof onthaald. Nu nog maar zien of ze het live kunnen waarmaken…
Bij aankomst is de rij voor de Heineken Music Hall zodanig klein dat ondergetekende zich begon af te vragen of het concert niet verplaatst was. Maar zo blijkt, Soundgarden staat vanavond wel degelijk op het programma. Welgeteld 25 tot 30 mensen staan ietwat ongeduldig naar binnen te gluren wanneer de deuren opengaan. Het lijkt erop dat we vanavond een privé concert krijgen te zien. Het aantal is na anderhalf uur in de zaal wachten niet veel groter geworden, totdat ineens tien minuten voordat opener Graveyard ons enthousiast moet maken de zaal compleet volstroomt. Deze band lijkt direct weggelopen uit de vroege jaren ’70, toen metal nog in de baarmoeder zat. Alle vier de leden lijken tot op de puntjes op elkaar; lang golvend haar tot op de schouders, een snorretje en allemaal een zwarte broek en zwart overhemd/t-shirt. De zanger heeft een heerlijke, rokerige stem die perfect geschikt is voor de muziek die hier gespeeld wordt. Snelle nummers als Seven Seven evenals langzamere, zalige nummers als Slow Motion Countdown zijn betoverend. De enige logische verklaring hiervoor is dat Zweden een verschrikkelijk trage internetconnectie heeft, waardoor de laatste dertig jaar in rockmuziek niet is doorgedrongen, in ieder geval niet tot deze vier kerels. Alsof er na Black Sabbath, Led Zeppelin en Deep Purple niks anders meer gebeurd is. Het werkt betoverend en even lijkt het alsof we zijn geteleporteerd naar die magische tijd. En hoewel de band niet echt beweegt en alleen de zanger af en toe het publiek inkijkt, zwakt dit het optreden niet af.
Na een soundcheck van 20 minuten waarbij de drums niet worden aangeraakt en het podium letterlijk wordt gestofzuigd, is het dan toch tijd voor de reden waarom we hier zijn: Soundgarden. De heren hebben in de afgelopen jaren niks verloren aan zelfvertrouwen; als je je set durft te openen met o.a. Spoonman, Outshined en Jesus Christ Pose verdien je te headlinen in de Heineken Music Hall. De knallende stem van zanger Chris Cornell is nog steeds in perfecte vorm, net als zestien jaar geleden. De rest is ook niet veranderd. Gitarist Kim Thayil kijkt nog steeds naar zijn schoenen of naar zijn gitaar. Bassist Ben Shepherd loopt stalkend over het podium en kijkt alsof hij elk moment in woede iemand gaat aanvallen. Drummer Matt Cameron heeft nog steeds aderen die op knappen staan. Een groot scherm achter de band geeft psychedelische afbeeldingen weer, wat toevoegt aan de sfeer van de muziek. Soms een instortend huis, soms een donker, besneeuwd bos. Er zijn echter ook een paar minpuntjes. De band verdwijnt na twee uur speeltijd en blijft vervolgens een kwartier lang buiten beeld. Vervolgens stormen ze na deze periode het podium weer op om nog een halfuur nummers te spelen. Na het eindigen met Rusty Cage, verlaat de band één voor één het podium en smijt Ben Shepherd zijn basgitaar op de grond, om er vervolgens een fles water over leeg te gieten. Het is nog niet afgelopen, want de band laat de instrumenten nog tien minuten luidkeels scheuren met helse geluiden. Dit is leuk als het dertig seconden gebeurt, maar als het tien hele minuten aanhoudt, terwijl tweederde van het publiek met pijnlijke gezichten zijn of haar oren bedekt, is het geen pretje. Het concert in zijn geheel was echter grandioos, met een perfect geluid en knallende visuele beelden. Een geslaagde avond!