Southern Empire – Civilisation

Liefhebbers van stevige (neo) symfonische rock kennen ongetwijfeld Unitopia uit Australië. Na drie prachtige studio-albums, een live dvd/cd en een cover-album hief de band zichzelf in 2014 na 17 jaar om onduidelijke redenen plotseling op.
Een aantal bandleden, waaronder mede-oprichter Mark Trueack, gingen verder onder de naam United Progressive Fraternity (UPF). Sean Timms, de andere oprichter van Unitopia, greep de gelegenheid aan om zijn eigen band Southern Empire te formeren. Dat resulteerde in 2016 in het titelloze debuutalbum. Daarop viel muziek te horen met invloeden van Dream Theater, IQ, Karnivool en uiteraard Unitopia. Waar het in het UPF-kamp na één album angstvallig stil bleef hadden Timms en zijn vrienden de smaak te pakken getuige het voorliggende lijvige album Civilisation. Lijvig omdat het schijfje een speelduur heeft van maar liefst 70 minuten. Lijvig omdat deze speelduur verdeeld is over ‘slechts’ vier nummers. In gedachte zie ik massa’s liefhebbers van epische nummers (‘epics’) na het lezen van deze feiten opveren.
Waar Sean Timms alle nummers op het debuutalbum componeerde, liet hij het schrijvers-initiatief op deze cd mede aan anderen. “Een opwindend gebeuren”, zei Timms daarover. Maar ook een goede zet wat mij betreft. Het Unitopia-geluid zou anders de overhand krijgen. Zo glijdt album opener Goliath’s Moon er gelijk goed in. Het nummer van bijna tien minuten is geschreven door gitarist Cam Blokland. Dat moet ik ook kunnen moet Blokland gedacht hebben want het resultaat, met zowel muzikaal als vocaal een heel vette knipoog naar Frost* en Toto, is dik in orde.
Het krap twintig minuten klokkende Cries For The Lonely (mede gecomponeerd door drummer Brody Green) heeft een intro zoals we die van Kansas kennen, met vioolspel door Steve Unruh. Verder hoor je prachtige gitaarsolo’s, wervelende toetsen partijen, talloze tempo- en maatwisselingen en alle clichés die binnen progressieve rock bekend worden verondersteld. Kortom het nummer zal het goed doen bij de fans van Kansas, Spock’s Beard, The Flower Kings en Queen vanwege de koortjes.
Crossroads heet het magnum opus van het album. Ga er maar eens een half uur goed voor zitten. De oplettende luisteraar zal het nummer bekend in de oren klinken. Dat klopt. En niet alleen omdat het aan Unitopia doet denken. Sterker nog, de oorspronkelijke kortere versie staat als Travelling Man op het eerder genoemde UPF-album. Pikant, omdat het nummer door Timms is geschreven en bedoeld was voor een (nooit verschenen) Unitopia album. Sean Timms geeft hierover op internet nog een sneer naar zijn voormalige kompaan Trueack. Het nummer kent Australische native invloeden en ebt en stroomt zoals een goede epic hoort te doen. Je hoort een uitstekende saxofoon gespeeld door Sean Timms en de stem van Danny Lopresto is zijdezacht. Het is een half uur dynamische progressieve muziek a la Transatlantic.
Innocence & Fortune schreef Timms samen met Steve Unruh van Samurai Of Prog. Die laatste neemt op dit nummer zowel toetsen (waaronder Mellotron) als fluit voor rekening. Daarmee is dit hoorbaar geen typisch Southern Empire nummer, maar meer eentje die richting Samurai Of Prog en het andere niet onaanzienlijke werk van Steve Unruh gaat. Qua sfeer en opbouw wijkt het nummer dan ook af van zijn drie voorgangers.
Southern Empire heeft met Civilisation een waardige opvolger van het debuut op haar cv gebeiteld. Wat voor de een het pluspunt van het album is, is voor de ander het minpunt en tegelijk de valkuil. De aandacht voor 70 minuten vasthouden gedurende vier nummers is een hele opgave. Of een slimmere indexering de oplossing had geweest is de koe in zijn kont kijken. Dus die pakken we dan maar bij de hoorns: het album is gewoon een sterke plaat voor de oldschool progrock fan.