Het Amerikaanse label dat is opgericht door Sunn O))) voorman Greg Anderson heeft hun beste bands meegenomen naar De Melkweg. Achtereenvolgend krijgen we acht bands te zien die variëren in stijl: we krijgen punk, hardcore, black metal te horen maar et label staat bekend om zijn doom en drone bands waarvan we de beste te zien krijgen.
Als openingsband krijgen we in de kleinze zaal het Amsterdamse Vitamin X te zien. Punk van de eerste klasse in de stijl van Bad Brains en Black Flag. Een energieke frontman die met zijn karatetrappen de zaal goed opwarmt voor wat gaat komen. Want het zal alleen maar langzamer gaan na Vitamin X. Goed bandje dat binnen een minuut een gebroken snaar weet te fixen.
Halverwege loop ik naar de grote zaal om één van de grootste verrassingen van de avond te zien: het Canadese Big Brave. Na Vitamin X is dit een band van een compleet andere orde. Bij Big Brave is het de drone die getemd wordt tot een ‘nummer’. Het zijn schetsen van landschappen waar al het leven uit is gezogen. In dat eenzame landschap staan er drie muzikanten mijlenver van elkaar verwijderd. Gitarist Mathieu Ball is de meester die de drone in bedwang houdt met vloeiende dansbewegingen. Louis-Alexandre Beauregard hakt de drone in stukken en verliest zich het meest in de muziek. Vocaliste en gitariste Robin Wattie is degene met de precisie en de schepper van de basis van de muziek. Haar hoge schelle stem is een passend contrast bij de lage brommende drone. De laatste plaat Ardor wordt in zijn geheel gespeeld. Bloedmooi en kippenvel veroorzakend. Dat allemaal zonder basgitarist.
Het Noorse Okkultokrati maakt een combinatie van black, gothic en industrial metal en heeft met Raspberry Dawn een goede plaat gemaakt vol duistere dromerige muziek waarbij de sferische keyboards vaak de voorgrond hebben. Het tempo wordt weer opgeschroefd.
Als daarna in de grote zaal de Zweden van Wolfbrigade (voorheen Wolfpack) hun set beginnen met Kallocain wordt het tempo nog meer opgeschroefd. De punk van deze heren is zo venijnig en snel (een combinatie van black/trash metal en Misfits) dat er binnen een paar nummers een circle pit vooraan is ontstaan. Nadeel daarvan is wel dat alles hetzelfde gaat klinken. Afsluiter Warsaw Speedwolf is een geniale afsluiter.
Het Finse Circle moet ik helaas laten schieten in verband met een lege maag. Laatste plaat Terminal laat een band horen die flirt met progrock, stoner rock, postrock en vooral veel experiment.
Ik pak het laatste half uurtje van de Parijse experimentele jazz/progrockers Magma mee en ben verrassend genoeg onder de indruk. Ik zie en hoor jazz in deze band en dat spelen verdomd lekker. Op plaat hoorde ik te veel toeters en bellen en vond ik het te veel van het goede, maar op een podium komt het concept tot leven. Iedere muzikant gaat zo op in de muziek dat het een genot is om het allemaal te aanschouwen. Uitdagende spannende muziek die zo experimenteel is dat je gillend wegrent of met open mond staat te kijken(mijn mond stond wagenwijd open). En dan te bedenken dat ze bijna niet konden optreden vanwege problemen met de bagage in Kopenhagen. Gelukkig kon de band dankzij Facebook wat bekkens regelen. Dank Berend Dubbe!
Dan is het tijd voor Unsane in de kleine zaal. De hardcore/noise rock band uit New York bestaat uit drie mannen die allen wat grijs in het haar moeten hebben door het harde leven in New York. Een brok pure hardcore agressie zet de band je voor de kiezen. Gitarist/zanger Chris Spencer lijkt misschien op een kwade opa met pet en t shirt maar vergis je niet; agressie stroomt door zijn longen en zijn handen. Hoe hij zijn gitaar vasthoudt en beweegt om maar de juiste feedbackgolf te creëren is een feest om te zien. Voormalig Swans drummer Vinnie Signorelli roffelt alles op een hypnotische manier aan elkaar en houdt de aandacht tussen elk nummer vast. Deze band houdt het al sinds 1988 vol om muziek te maken en hopelijk blijven ze dat doen. Beste optreden van het Southern Lord feest.
Dan is de meester zelf aan zet. Labelbaas Greg Anderson heeft met zijn band Sunn O))) een reputatie hoog te houden in het drone/doom genre. Drumloze muziek, enorm zware drones die constant muteren en eindeloos lang voortduren. Black ambient, drone-metal, hoe je het ook noemen wilt, wat Sunn O))) voor muziek maakt is net zo origineel als de muziek van Magma, maar dan het compleet tegenovergestelde. Magma’s muziek zit vol instrumentatie, terwijl Sunn O))) alleen maar de drone heeft die ze moeten beheersen. Voordat het grote geluidsbeest wordt opgeroepen krijgen we een voorproef: Attila Csihar die in zijn hooded cloak een soort dark opera geeft: zware onverstaanbare teksten sommigen voortgebracht door Mongolische keelzang die je alleen hoort in satanische kerken. Zijn basstem is zo diep dat de grond trilt. Dan wordt de drone opgeroepen. Te midden van geel licht en rook, wordt er een Beest opgeroepen dat de Melkweg laat trillen. Mooier kan een avond niet sluiten.