Ik heb een mooi stoeltje voor het podium naast een gezellig plantje. Huiskamersfeer in de concertzaal. Ook dat is het nieuwe (ab)normaal.
SØWT is een band die van deze tijd het beste maakt. Een week terug stonden ze nog in De Groene Engel in Oss, en zo hebben ze nog meer seated shows achter de rug. Met hun noiserock zijn ze perfect geschikt voor een show waarbij heavy distortion niet geschuwd wordt maar waarbij je niet gelijk de moshpit in wil duiken. Denk aan een kruising tussen The Pixies, Nirvana en Sonic Youth.
De stem van bassiste Danielle Warners gaat probleemloos van lieflijk naar manisch. Die wisselwerking van ingetogen en verlegen naar woest en onverschrokken is prachtig om te zien. Als een liefdesbaby van Frank Black en Joan Jett heeft zij geen gebabbel met het publiek nodig om het bij de les te houden. Ook de zang van gitarist Jesse van Eiken blijkt niet onverdienstelijk, hoewel zijn vocals maar weinig te horen zijn. De songs zijn spannend, afwisselend en voorzien van kop en staart. Al langer getipt als een van Eindhovens’ nieuw grote beloftes hebben ze met dit concert zeker weten te overtuigen.
Na een pauze om even wat merch te scoren en het toilet te bezoeken nestelen we ons weer op onze stoeltjes voor de onvervalste speedrock van White Boy Wasted. Al vaker aangewezen als troonopvolgers van Peter Pan Speedrock staan zijn altijd garant voor een set vol opzwepende nummers.
Bassist/zanger Sid van Kastel haalt het beste uit het spaarzame publiek en weet ons dan ook zover te krijgen om lekker mee te klappen op een van de nummers. Gitarist Alex Kooij knijpt zijn vaste gitaar met Count Cage sticker weer virtuoos leeg met aanstekelijke licks en riffs. De bijna ouderwetste rock ‘n’ roll uit de gitaar met ondersteuning van de beestachtige drums van Ian van Kastel is tegelijk tijdloos. Dit is een band die genietbaar is voor zowel de jongere als de oudere fans van heavy muziek.
Naast oude favorieten als Double Vision en natuurlijk hun anthem White Boy Wasted krijgen we ook wat nieuwe nummers te horen die op hun aankomende nieuwe album gaan komen. Teksten over hard werken (Eating Milfs), lekker hard rijden op de linkerbaan en hun eigen versie van een Brabants volkslied zijn weer van de soort die we gewend zijn van deze band. Geen maatschappijkritiek of diepe zielenroerselen, maar onvervalste rock ‘n’ roll. Naast eigen werk is er nog ruimte voor een aardige, ietwat aangepast versie van AC/DC’s Riff Raff.
Natuurlijk was het leuker geweest dit met meer man, zwetend en dansend mee te maken. Echter, even die luide klanken live uit de speakers horen komen en de energie op het podium mee te mogen maken doet al veel. Het herinnert er ons aan hoe tof live muziek is. Hulde aan de bands die alles gaven voor een publiek van dertig man en hulde aan Dynamo, die het aandurft optredens te verzorgen zonder daar wat aan te verdienen. Corona-proof was het zeker. Niet alleen omdat het publiek zich netjes aan de regels hield, maar zeker ook door de goed overdachte organisatie door Dynamo.
Noot: de gebruikte afbeelding is een archief foto van een eerder White Boy Wasted optreden.