Vijf bands in één avond… Dan weet je dat je naar een hardcore show gaat. Korte sets, minimale changeover en heel veel energie. De groeiende reputatie van de headliner en de huidige hernieuwde populariteit van hardcore vertaalt zich deze avond in een uitverkochte Dynamo.
De spits wordt afgespinkicked door de Duitsers van Mortal Form. Het naar metallic hardcore neigende geluid zet meteen de armenzwaaiende moshers in beweging. De speeltijd is voor deze band extra beperkt dus er wordt niet teveel tijd verdaan met praatjes.
Dat hardcore een wereldwijd fenomeen is blijkt wel uit Whispers uit Bangkok. Het is onmogelijk de Kickback invloeden te ontkennen. Dat er genoeg die hard fans in de zaal zijn blijkt wel uit de mensen op de frontlinie die de teksten mee blaffen richting podium. In de beste hardcore traditie staan aan de zijkant van het podium ondertussen meer mensen dan waaruit de band bestaat. Het is vermakelijk te zien hoe stoer de gitaristen en bassist op het podium staan, beetje wijdbeens en met die blik alsof ze iets ruiken wat aanbrandt.
Dat Life’s Question uit Chicago komt is vrij snel duidelijk door de portie Amerikaanse bravoure van zanger Josh Haynes. Met zijn opruiende speech krijgt hij de zaal nog meer in beweging. Het klepperende snarengeluid en de droge drumsound zorgen voor een rauwe feel. Wat mooie tempowisselingen houden de spanning er mooi in.
Als je stad bekend staat als de moordhoofdstad van je land moet je wel rauwe hardcore maken. End It uit Baltimore stelt daarin niet teleur. Ondanks de populariteit van de headliner toch door veel bezoekers genoemd als reden om een kaartje te kopen. Vocalist Akil Godsey praat echter wel heel veel op het podium en zijn grappen en hardcore speeches komen niet helemaal lekker aan. Vermoedens van een pretsigaret teveel gaan dan ook rond in de zaal. Muzikaal gezien klinkt het allemaal wel lekker agressief en zit er ook een fijne portie groove in verborgen.
SPEED is natuurlijk de onbetwiste headliner. In razendsnel tempo hebben deze Austalische mannen de hardcore wereld weten te veroveren. In ons eigen land niet op de laatste plaats door een geweldige show op Jera. Een voorbeeld van hoe je, door gewoon vol energie en toewijding te spelen nog steeds kunt opvallen. Nou ja, niet alleen daarom natuurlijk. Jem Siow brult namelijk niet alleen een goede partij, hij speelt ook fluit. Toch net dat beetje extra waardoor je je als band kunt onderscheiden. Er is ruimte voor wat praatjes tussen de nummers door, maar in tegenstelling tot bij End It blijft de energie maximaal. Mooi om deze band weer verder te zien groeien. Die gaan snel (pun intended) doorstoten naar nog grotere zalen.
Foto’s: Dian van den Heuvel