Vandaag begint zoals bijna ieder Speedfest tot nu toe…. In de verkeerde rij. Het bord waar op staat waar we moeten zijn voor onze kaartjes is voor wat betreft Press, Guest en VIP afgeplakt, maar we blijken toch daar bij het bord te moeten zijn. Als we eenmaal de bandjes hebben worden we door de normale ingang gestuurd waar, als we eindelijk door de wachtrij van de security zijn, we de vraag krijgen waarom we niet via de crew ingang naar binnen zijn gegaan. Daar naast is er natuurlijk überhaupt extra beveiliging dankzij de angst voor aanslagen. Iedere tas gaat open, portemonnee’s worden doorzocht en dit maakt de wachtrij langer dan dat hij origineel zou zijn geweest. Het festival is ook zo goed als uitverkocht, alleen bij de dagkassa zijn nog enkele kaarten te krijgen. De eerste bands zijn al begonnen en al klaar met spelen als we eindelijk binnen zijn.
De eerste band die we zien op het hoofd podium, de Demolition Stage, is Avatarium. De sinds 2013 actieve band uit Zweden maakt doom metal en heeft op de achtergrond aardig hulp van een aantal heren die mede verantwoordelijk zijn voor Candlemass. De set begint met een lekker tempo en doet redelijk psychedelisch aan, zowel door het seventies orgel op de achtergrond, maar ook door de bijbehorende gitaar riffs. Voor het tweede nummer wordt door de zangeres een akoestische gitaar omgehangen en gebruikt. Ze vertelt dat ze op tour zullen proberen om zo veel mogelijk “Love, hope and tolerance” te verspreiden in deze moeilijke tijden. De set is lekker afwisselend, stemtechnisch goed en past netjes in elkaar. Ook bij het laatste nummer wordt de akoestische gitaar weer ter hand genomen, die samen met haar stem goed klinkt. Dit wordt dan afgewisseld met een stuk lompe doom metal en houdt het tot het eind interessant om naar te kijken en te luisteren. Het einde is mega sterk, waar de vocale kracht van de dame nog even wordt benadrukt, een verrassend goed begin van de dag.
Volgende band die we het podium zien bestijgen is Scorpion Child uit Texas. Vocaal is dit wel even iets anders en is lekker groovy, maar lomp en stevig vanaf het begin. De Hammond orgeltjes sound blijkt populair, want ook hier wordt er gretig gebruik van gemaakt. Er is wel heel veel echo toegevoegd aan de zang, wat het niet heel fijn maakt om naar te luisteren na de cleane zang van zojuist. Een lekker tempo heeft het wel, maar heel spannend is het voor mij niet echt. Is het slecht? Dat zeker niet, maar we wandelen rustig terug vanuit de Wrecker Stage naar het podium waar we zojuist vandaan kwamen. De opzet van het festival is vrij ruim met de drie podia in de verschillende hallen, wat het heen en weer komen tussen de podia ten goede komt.
Up next: Backyard Babies. Deze punkband heeft al een aardig stukje historie en is sinds kort weer bezig met nieuw materiaal, na een pauze van een fors aantal jaren. De set begint met de single van het nieuwe album, Th1rt3en or Nothing. We krijgen een combinatie tussen punk en glamrock voorgeschoteld, die verrekte goed werkt. De set rocked lekker, beide gitaristen zijn erg goed en verkopen zich ook nog eens lekker op de twee verhogingen voor op het podium. De set gaat in hetzelfde hoge tempo verder en het is wel duidelijk, dit doen de heren al een behoorlijke tijd. Het ziet er erg cool en beheerst uit, maar klinkt kwalitatief zeer fijn! De respons van het publiek is dan ook erg positief, nummers worden sowieso lekker mee geblehrd. Een typisch ander nummer is er een van het nieuwe album Four by Four, getiteld Bloody Tears. Het doet bijna aan als een ballad, maar past wel aardig. De sound is erg anders, er worden dan ook van gitaren gewisseld voordat het nummer begint. Gelukkig is dit een eenmalig uitstapje naar een wat trager tempo. Dit wordt weer opgevoerd en de set eindigt daarmee net zo sterk als hij begon.
Pro-Pain is de volgende. Wat ooit Crumbsuckers was, is al sinds jaar en dag een van de beste hardcore punk bands die we kennen. Zoals het hoort bij een band van dit kaliber is binnen tien seconden na de eerste aanslag op de gitaren de eerste mosh pit een feit. Hard wordt afgewisseld met harder, wat uitermate gewaardeerd wordt door het publiek wat lekker los gaat om de screams van de zanger. Bij het derde nummer breekt echt de hel los en is duidelijk waar men hier voor gekomen is, namelijk helemaal los! Ook de eerste bier douche is al gesignaleerd. Dit maakt de vloer wat glad, maar in de pit lig je nooit lang op de grond. Alsof het nog niet hard genoeg gaat doet de band een aantal nummers waarbij het inhoudelijk af en toe tegen de thrash metal aan zit. De pit in het midden van het publiek vindt dit duidelijk geen probleem, die gaat alleen maar harder. Respect moet er ook gegeven worden aan de drummer, want net als je denkt dat het niet sneller of harder kan, bewijzen deze heren nog even extra hun niveau. Dit is zo strak en hard, hier kan weinig aan tippen. Bij The Shape of Things to Come gaat het hek volledig van de dam, de circle pit die uitbreekt bewijst goed dat het publiek donders goed weet wat de band van ze verwacht. Het eerste moshfeest van de dag is voor zover wij gezien hebben een flink feit.
We krijgen kort nog wat mee van Nick Oliveri’s Mondo Generator, die een aardig stukje metal laten horen. Het past uitstekend hier op Speedfest en het nummer F*ck Yeah I’m Free wordt opgedragen aan de politie overal ter wereld, maar speciaal aan de LAPD.
We gaan even wat drinken en zijn op tijd terug voor Klingonz. Dit moet wel iets heel bijzonders worden. Op het podium lopen de bandleden al rond, in felgekleurde clownsbroeken en volledig als clown gesminked. Dit wordt volgens de omschrijving op de site een buitenaards potje psychobilly. Ze noemen zichzelf een stelletje idioten en dat klopt ook wel met wat er te zien is. Een stelletje clowns, die behalve een lekkere pot rockabilly ook nog echte circus acts op het podium laten zien, zoals degenslikken, jongleren en dit uiteraard op een eenwieler. Ook worden we getrakteerd op de blote kont van de zanger en helaas ook nog een keer op de gepierste voorkant… Yike! De Ierse mafkezen zijn helaas niet geheel goed afgestemd, het geluid wordt al gauw een brij van herrie. Naar gelang de set vordert wordt dit gelukkig wel een stuk beter. Er zijn nog wel wat rondzang problemen, maar de band gaat stug door. De zanger lijkt het op een gegeven moment op te geven maar gaat toch nog even door. Als het dan toch echt te erg wordt gaat de zanger maar even zitten en trekt de enorme clownsschoenen gelijk maar uit. Tijdens het wachten op de geluidsmannen, die hard bezig zijn om het probleem te tackelen wachten de mannen rustig af. De jongleur komt voor de vorm ook nog even terug en uiteindelijk kan de show toch verder. Tijdens het nummer Oompa Loompa doet de eenwieler rijder gelijktijdig ook nog aan degenslikken terwijl de band lekker verder rost in het harde tempo. Wat een briljante idioten zijn dit. De set sluit af met onder andere Too Drunk to F*ck en How Long The F*ck Do You Want To Live. Een goede vraag, die we niet beantwoord krijgen… Wel lang genoeg om dit nog een keer mee te maken graag!
Om de woorden van Ronald Goedemondt maar eens te gebruiken: Please welcome: Obituary! Na een flinke gitaar intro komt frontman Tardy het podium op en kan de eindeloze stroom snoeiharde death metal echt beginnen! Dat deze band immens populair is, is wel duidelijk aan de hoeveelheid publiek, wat dicht op elkaar gepakt staat te genieten van de fantastische gitaarpartijen en nooit aflatende grunt van John. De enorme pit vooraan in het publiek getuigt van de ontzettend goede performance van de band, die allerlei werk speelt uit hun lange carrière. De muziek kenmerkt zich door lange stukken zonder vocalen, maar zodra deze worden toegevoegd is het echt af. De security moet hier ook behoorlijk aan het werk, daar menig crowd surfer van het publiek gehaald moet worden. Als laatste nummer van de set wordt de titeltrack van het eerste album gespeeld, Slowly We Rot, van het gelijknamige album uit 1989. Wat was dat weer genieten. Toen al, en nu nog steeds!
Napalm Death is de volgende band die we voorgeschoteld krijgen uit de heerlijke line-up tot nu toe. Deze uitvinders van de grindcore zijn hier geen onbekenden, ook vorig jaar braken ze de tent af en dat zullen ze uiteraard gaan herhalen. De Britten voldoen geheel aan de verwachtingen, want meteen gaat het compleet los in het publiek. De zanger stuitert zoals we van hem gewend zijn als een idioot met ADHD in het kwadraat over het podium en het publiek krijgt in response op de loeiharde metal in zijn geheel een compleet spastische aanval. Daar de de inwendige mens koekoek begint te roepen, moeten we even uit de constante stroom van muziek om wat te eten. Zoals ieder jaar is de food court goed voorzien en hebben we allerlei keuzes. Ook is hier in de zaal een feestje aan de gang met de Rooie Neger als DJ. Alle foute klassiekers komen langs: YMCA en (You Gotta) Fight For Your Right (To Party!) van de Beastie Boys wisselen elkaar af. Feestelijk dineren noemt men dat geloof ik… Wel lastig, meeblehren en eten tegelijk!
We zijn op tijd weer terug voor High on Fire. Deze band, zoals aangekondigd door dikke Dennis in zijn ‘Dunnis’ shirt, maakt rock & roll, maar dan hard. Het lijkt echter meer op recht toe recht aan hardrock, met een stoner tintje. Wat het ook moge zijn, het klinkt als een klok. De driemans formatie is duidelijk niet van gisteren, dit zijn ervaren rotten. De set is in verhouding met andere bands wat standaard en recht toe recht aan, maar verre van slecht.
Op de wrecker stage is het nu tijd voor Carcass. Net als Napalm Death afkomstig uit Engeland en in hetzelfde genre ooit begonnen. Grindcore maakt de band toch niet meer helemaal, maar er zijn nog wat oude nummers die wel degelijk tot dit genre behoren. Technisch is dit een van de strakst spelende bands tot nu toe, het niveau is echt bizar hoog. Ieder nummer is weer een heerlijke combinatie van death metal, grindcore, thrash metal en wat heavy metal, maar dan technisch erg goed. Het publiek smult er van en leeft zich heerlijk uit op allerlei niveau’s. Of het nou vooraan tegen het hek is, in de mosh pit of veraf in het publiek, iedereen geniet op zijn eigen manier. Dit is fantastisch! De outtro is nog het meest briljant: Barbarella: We Cheer You Up!
Op de demolition stage is het nu tijd voor Danko Jones! Dit is voor Speedfest ook geen onbekende en is een graag geziene liveband. De driekoppige formatie staat goed bekend als het gaat over hun live performance. Ze maken vuige rock & roll in een stevig metal jasje. Er zijn ook wat country & western invloeden, maar deze zijn zeker niet vervelend of overheersend. Dat Danko zichzelf erg leuk vindt staat buiten kijf, maar hij kan het wel hebben. De performance van het drietal spat van het podium af en menigeen staat te genieten van de extroverte zanger. De suggestieve teksten passen goed bij de beste man en maakt het plaatje compleet.
De een na laatste band op de grote podia is Refused. Deze Zweden hebben een beetje een stoplicht relatie. Band bij elkaar, band uit elkaar. Sinds vorig jaar zijn ze weer samen en touren weer. De frontman is zeer hoog energiek op het podium en haalt ware kunst stukjes uit als hij gooit en smijt met zowel de microfoon als ook de standaard. Het past prima bij het tempo van de muziek, wat punk achtig aandoet, maar ook een flinke dosis rock&roll herbergt. Tijdens het derde nummer besluit de zanger op het publiek te gaan staan, wat hem nog lukt ook!
Peter Pan Speedrock treedt naast het organiseren van het festival ook zelf op, als hoofdact op de demolition stage. De backdrop is zeer opvallend, een wit doek, met in het zwart het vredes symbool, maar dan met de vorm van de Eifeltoren er in verwerkt. Voordat het optreden begint wordt er dan ook 1 minuut stilte gehouden, niet alleen om wat er in Parijs is gebeurd, zo legt Peter uit, maar voor alle sh*t in de wereld op dit moment. Het moment stilte in de zaal is erg indrukwekkend, alhoewel er in de andere zaal niet helemaal rekening mee wordt gehouden. Het moment is er in ieder geval. The Eagles of Death Metal spelen zoals wel te begrijpen is niet op het festival, maar Peter Pan zorgt zelf voor een behoorlijk indrukwekkend einde van het festival. Voor ons in ieder geval wel, maar er zal nog menigeen blijven voor de behoorlijke after party, die nog tot in de late uurtjes door zal gaan.
Speedfest is ook dit jaar weer een doorslaand succes. De lineup van de tien jarige jubileum editie is heel erg goed, maar wel druk over de drie podia. De twee grote podia wisselen elkaar netjes af, maar het is natuurlijk onmogelijk om alles te zien. Er is gelukkig voor elk wat wils in de thrash, speed, death en andere vormen van zwaar metaal, dus aan je trekken kom je sowieso. Daarnaast zijn er natuurlijk veel rock&roll, rockabilly en allerlei varianten te vinden op het festival, wat een lekker breed publiek aantrekt. Wat ook altijd een enorme hit is, is de food court, met daar de briljante foute muziek, gedraaid door de DJ zonder smaak: Rooie Neger, die door werkelijk iedereen gewaardeerd wordt. Ook aan de inwendige mens wordt altijd goed gedacht, er is veel te kiezen qua eten. Aan de speciale bar is ook een speciaal Peter Pan Speedrock Heavy Lager bier te verkrijgen, waar je voor een muntje extra de plastic pul met logo mee kunt nemen. Een leuk aandenken en bier gecombineerd, klinkt als een goed idee toch? Volgend jaar zijn wij er in ieder geval weer bij en we raden je aan dit ook te doen!
