Speedswing – Rambler (Eindhoven) 20/04/2013

Swing, ska, rockabilly, rock ‘n roll, crossover, country & western maar ook punk en surf: deze stromingen zijn te verwachten als je de omschrijvingen van PV & the Heartbeats en Speedswing bij elkaar optelt. De vooruitzichten voor vanavond zijn dus erg divers, en met het energieke optreden van Speedswing een jaar geleden nog in ‘t geheugen kijk ik erg uit naar vanavond…
De band PV & the Heartbeats bestaat sinds 1999 en heeft inmiddels in vele zalen en cafe’s, maar ook op festivals in binnen- en buitenland gespeeld. De roots van de band liggen duidelijk in de 50’s en de 60’s: rock ‘n roll met vleugjes crossover, country & western en surf.
Na enkele nummers wordt al snel duidelijk dat de kracht van de band niet gezocht moet worden in een uitzinnig dynamische podiumshow. Integendeel, eigenlijk is er van actie op het podium nauwelijks sprake. De kracht van de band ligt in het feit dat ze zo waanzinnig goed op elkaar ingespeeld zijn, dat het lijkt alsof de nummers met het grootste gemak gespeeld worden. Staat de kwaliteit van de muzikanten individueel al op een zeer hoog nivo, wanneer Peter (zang/gitaar), Roeland (gitaar), Gertjan (bas) & Gerrit (drums) spelen is een optreden wat staat als een huis het resultaat. Hoewel de muziek en de performance in schril contrast staan met de headliner, die voor tempo en live dynamiek gaan, weet dit viertal voor een flinke verassing te zorgen!
Als het Duitse Speedswing het podium betreedt, is dit in schril contrast met de voorgaande band: om te beginnen bevolken ineens 8 man het podium, wat nu toch echt krap begint te worden. Een rockabilly-kwartet (drums, gitaar, contrabas & zang) wordt aangevuld met een 3-persoons blazers sectie en een toetsenist. Het tempo van de nummers ligt een stuk hoger: een swingende basis van rockabilly en swing, het tempo van punk en het ophitsende van ska zorgen er voor dat het steeds moeilijker is om stil te kunnen blijven staan.
Dat de band naast een originele sound neerzetten ook nog eens origineel uit de hoek kan komen blijkt als de nummers als Holiday in Cambodia (Dead Kennedys) en Run to the hills (Iron Maiden) in een totaal andere en zeer verassende uitvoering langs komen. Minder verassend is de kwaliteit van het optreden, want net als vorig jaar is er gewoon weer eens niks op aan te merken: 8 muzikanten die vlekkeloos samenspelen en die eigenlijk gewoon op geen enkel foutje zijn te betrappen. En die er alles aan doen om de bezoekers in beweging te krijgen. En die daar moeiteloos in slagen!