Spin My Fate – Tides

Is het momenteel te doen om, los van een label, succes te hebben?
Het Duitse Spin My Fate laat horen dat je ook onafhankelijk een kwalitatief goed product neer kan zetten dat aanspreekt. Een belangrijke factor is het feit dat de vier heren uitstralen dat ze een collectief zijn. En dat heeft ertoe geleid dat Spin My Fate diverse wedstrijden wist te winnen en het podium konden delen met onder andere Emil Bulls.
Een andere, niet onbelangrijke, factor is het feit dat Spin My Fate op Tides laat horen dat ze composities neer kunnen zetten die zich al snel in je hoofd nestelen en niet meer weg willen gaan. Titelnummer Tides is de opener van het album en geeft een klein beetje een vertekend beeld van het algemene geluid van de band. Allereerst is het intro heel verrassend omdat het als twee druppels water lijkt op Watch The World Burn van Trivium. Dat thrashygeluid zet zich voort in een zang die wat aan de oude Metallica doet denken, maar gaat al gauw meer richting het aanstekelijke geluid van Papa Roach. De basis is heel stevig neergezet. Hiervandaan worden de refreinen en tussenstukken netjes uitgebouwd.
Die opbouw van de composities wordt verder met succes voortgezet. In This Ends Now start de band wat zwaarder dan gebruikelijk en willen ze even lekker dollen met het ritme om altijd uit te komen in refreinen die krachtig zijn neergezet. Hier zou de vergelijking met Nerve getrokken kunnen worden. De ritmes zijn aanstekelijk en liggen goed in het gehoor in een meer traditioneel rockgenre en vooral het stemgeluid van Jan Kattner is treffend voor het fraaie geluid. Hij klinkt veelzijdig en heeft geen moeite met de diversiteit. In de meer poppycompositie No Solutions klinkt hij enerzijds heel helder, maar lijkt de excorsist heel even zijn gedaante te laten zien in een pittig stukje zang.
Het aanstekelijke Fix Me start ook lekker zwaar en biedt de luisteraar een gevoel van herkenbaarheid. Door heel even gas terug te nemen halverwege de compositie komt het vervolg mooi en sterk tot zijn recht en blijft het interessant om te luisteren. Het drumwerk van Jonas Bertels heeft een versterkend effect op het totale karakter.
De basis van de muziek van Spin My Fate krijgt mede vorm door het gitaargeluid van Simon Bosse. In het meeslepende Slipping Away is zijn spel in de coupletten subtiel aanwezig om in de refreinen door middel van een sterke riff meer aandacht op te eisen. De zang van Jan Kattner is helder en lijkt in de refreinen ergens in de verte op het stemgeluid van Howard Jones. Ook in Slipping Away ligt er een mooie opbouw. In eerste instantie zou deze compositie ergens tussendoor kabbelend zijn werk kunnen doen, maar niets is minder waar. Binnen de toch emotionele sferen wordt er toegewerkt naar stevige stukken. Dat eerder genoemde riffgeluid van Simon Bosse komt daarna meermalen terug in What Is The Matter. Niet alleen bevat deze compositie even dat extra beetje ‘power’, ook Jonas Bertels (drums) grooved er even tussendoor met bassist Christopher Gasse aan zijn zij.
De interludes Afterglow en Swim bieden een rustoord waar het even goed toeven is. Swim is de heldere aanloop naar de Jump Song. Alsof de bron van de beek roffelend de diepte in stort in deze compositie. Een metafoor die veroorzaakt wordt door een strak drumritme waarop het gitaargeluid bloeit. De bijdrage van een zangeres geeft even een heldere afwisseling.
Tides is een pracht van een album waarop dertien uitstekende rockcomposities naar voren komen. Composities die gemakkelijk klinken, in aanstekelijke melodieën zijn gegoten en waarin een gevoel c.q. neus voor succes in alles doorklinkt. Tides is zeker niet megahard of supersnel, maar wel enorm aanstekelijk.