Van alle kanten is duidelijk geworden dat deze band rond zanger/gitarist/toetsenist/producer Paul Sadler progressieve metal maakt van zeer hoogstaand niveau. Ondanks enige wijzigingen in de bezetting blijkt dat Spires het nog altijd niet verleerd is, want op A Parting Gift is het puur genieten van de zes nieuwe composities die zo veelzijdig zijn dat ze eigenlijk kleine minialbumpjes zijn op zich.
De progressieve metal van de band heeft een breed spectrum aan metal-elementen die tezamen een prachtig karakter herbergen. In Black Ravines is meteen zo’n compositie aan het begin van het album. Aanvankelijk floreert de compositie op een progressieve leest, totdat een diepe grunt en deathmetaldrumwerk je even met je rug tegen de muur aankwakt. De sfeer slaat al even snel weer om naar de progressieve basis. Een uitstekende manier om kennis te maken met het album en met Spires wanneer je nog niet in de gelegenheid bent geweest om dit eerder te doen.
The Court Of Clashing Skies en The Seer vervolgen het album. Hoewel beide composities de tien minuten overschrijden is er geen moment dat de aandacht verslapt. Het metalspectrum dat Spires gebruikt is hier misschien wel groter dan voorheen en dat betekent dat uiterst gevoelige stukken worden afgewisseld met keiharde progressieve deathmetal. Vooral in de laatst genoemde compositie slaat de progressieve sfeer regelmatig om. Zo kan het ook zijn dat Paul Sadler zijn diepe grunt inzet, terwijl het gitaargeluid de hoge intensiteit blijft volgen waarna ze met de clean vocals weer bij elkaar komen. De spanning bouwt zich steeds op en de composities wordt uiteindelijk fraai afgezet met een geïntegreerde gitaarsolo die erg aanspreekt.
Titelnummer A Parting Gift start akoestisch en is vanaf het eerste moment prachtig om aan te horen. Voor de ouderen onder ons lijkt het stemgeluid van Paul Sadler, dat staat als een huis, wat op dat van Christopher Cross op sommige momenten. A Parting Gift blijft sereen mooi en gaat in Seed Of Dionysus onverminderd verder hoewel het karakter wat zwaarder aangezet wordt. Het album krijgt je langzaam in je greep en zeker Seed Of Dionysus is enorm mooi opgebouwd.
Wanneer Etchings In The Emptiness start, ligt er een kwartier onvervalste muziekkwaliteit voor je. Spires zet nogmaals het gehele arsenaal in wat ze te bieden hebben, maar zorgen er wel degelijk voor dat het geen allegaartje wordt en weet op verbluffende wijze een kwartier lang een belevenis te laten horen waar ik voorheen naar uitweek bij een band als Opeth.
De muziek van Spires wordt dan ook regelmatig vergeleken met Opeth, maar kent ook dat meer krachtige van Emperor. Daartussen weet Spires regelmatig te bekoren met gevoelige serene stukken die je doen wegdromen. A Parting Gift is een mooi vervolg op The Whisperer en laat een overtuigende band met een overtuigend geluid horen.