De debuutcd van Spires getiteld Spiral OF Ascension kreeg eind 2010/begin 2011 werkelijk lovende kritieken. Het geluid dat Spires voortbrengt mag dan ook met recht episch en progressief te noemen zijn. Daarna werd er intensief getourd in 2011 en begin 2012 met een van de hoogtepunten op het Bloodstock Festival in 2011. Halverwege dit jaar besloot de band om in beperkte oplage de EP Lucid Abstractions uit te brengen. Het geluid dat we van de eerste cd kennen, is helemaal niet te vinden op deze EP met uitsluitend akoestische nummers. Van de vijf nummers zijn er vier nieuw en is het titelnummer van de debuutcd ook op dit schijfje te vinden. Het geheel doet over de hele linie melancholiek en feeëriek aan. Titelnummer Lucid Abstractions is ingedeeld in drie delen en duurt ruim negen minuten. Toch weten de heren mij te blijven boeien, mede door de prachtige zang Paul Sadler en het gitaarwerk van Paul Cuthbert. Tezamen met de ingetogen bas- en drumpartij ontpopt het nummer zich en neemt bezit van mijn psyche. Het is metal a la Opeth met een vleugje David Sylvian en enige vlagen van het rustige werk van George Michael. De tempowisselingen in het nummer zorgen er daarbij voor dat het geheel niet geheel verzandt in een depressieve teneur. Liefhebber van het echte akoestische gitaarwerk kunnen hun hart ophalen bij het nummer Perception waarbij cellomuziek voor wat volume zorgt naast de kale maar mooie productie van het nummer. Inevitability kent wat meer tempo en geeft de impuls om mee te neuriën en/of zingen. Spiral Of Ascension is qua volume, tempo en intensiteit het meest veelzijdige nummer van de EP.
Of fans van de eerste cd helemaal wild enthousiast zullen zijn van dit schijfje, durf ik niet met zekerheid te stellen. Dat Spires een muzikaal hoogstandje neerzet, mag wel gezegd worden. Maar om in eigen beheer de markt opnieuw te willen veroveren, is een nobel streven. Van mij mag Spires versterkt en akoestisch wel blijven.