Het Canadese Spiritbox heeft zich in recente jaren ontpopt als een ware revelatie binnen de moderne metalscene. Reeds vóór de verschijning van hun debuutalbum had de band het voorrecht om op enkele van de grootste festivalpodia te staan. Hun reputatie werd in eerste instantie gevormd door krachtige composities als Holy Roller en Circle With Me, die een breed publiek wisten te bekoren. De populariteit van het collectief kende vervolgens een exponentiële groei met de langverwachte release van het debuutalbum Eternal Blue in 2021. Dit album luidde een periode van intensief touren in, waarbij de groep herhaaldelijk Nederland aandeed, met als meest recente optreden een headlinershow in 013 te Tilburg.
Mijn eerste kennismaking met Spiritbox dateert uit 2020, toen de band het voorprogramma verzorgde voor AfterTheBurial. Destijds viel de buitengewone potentie van frontvrouw Courtney LaPlante reeds op. Haar ervaring, opgedaan bij Iwrestledabearonce, verleende haar een sterke artistieke fundering, terwijl haar medemuzikanten hun sporen verdienden bij onder meer As I Lay Dying en eveneens Iwrestledabearonce. Spiritbox is dus geenszins een onbeschreven blad binnen de hedendaagse metalscene.
Vier jaar en een EP later presenteren zij hun langverwachte opvolger: Tsunami Sea. De openingstrack Fata Morgana werd reeds live ten gehore gebracht in Tilburg en zet direct de toon met een compromisloze, agressieve aanpak. Krachtige gitaarpartijen worden voortgestuwd door de rauwe intensiteit van LaPlante’s vocalen, terwijl de cleane zang duidelijk onderhevig is aan een bewerkte productie.
Gitarist Mike Stringer excelleert op dit album en demonstreert een indrukwekkende veelzijdigheid. De afwisseling tussen melodieuze passages en stuwend, rechtlijnig spel is bijzonder goed in balans. Spiritbox toont zich op Tsunami Sea van een intensere kant, een voortzetting van de sonische koers die reeds op de EP The Fear Of Fear werd ingezet. Terwijl metalcore de basis blijft vormen, overheersen djent-geïnspireerde structuren, waarbij invloeden van bands als Northlane onmiskenbaar zijn. Toch slaagt Spiritbox erin deze stijl volledig naar eigen hand te zetten.
Ondanks de toegenomen intensiteit blijven de meer ingetogen momenten, die reeds kenmerkend waren voor hun eerste langspeler, intact. Zo wordt in Perfect Soul de meerstemmigheid op indrukwekkende wijze benut, terwijl LaPlante in de titeltrack Tsunami Sea opnieuw haar veelzijdigheid etaleert.
Met name de snelle, dynamische instrumentaties weten te imponeren door hun technische virtuositeit. Korte, maar explosieve tracks als Soft Spine en No Loss, No Love gelden als compositorische hoogtepunten. Hier wordt de luisteraar getrakteerd op een combinatie van dreigende gitaarslides, nietsontziende woede in de vocalen en een uitzonderlijk strak uitgevoerde ritmesectie. Deze nummers beloven niet alleen in de studio te excelleren, maar zullen zonder twijfel uitgroeien tot onmisbare live-favorieten.
Toch weet Spiritbox eveneens te overtuigen wanneer zij de tijd nemen om hun composities gedetailleerd uit te werken. A Haven With Two Faces, langer dan de gemiddelde track, kenmerkt zich door een dynamische opbouw waarin akoestische gitaarpassages samensmelten met dreunende baslijnen en onheilspellende, ijzingwekkende screams.
In de slotfase van het album verliest de spanning enigszins aan kracht. De laatste drie composities voegen weinig substantieels toe, waardoor de intensiteit enigszins uitdooft, ware het niet dat Ride The Wave nog een krachtig einde kent.
Met elf doordachte composities presenteert Spiritbox een veelzijdig en gelaagd werk, waarin brute intensiteit en melodieuze subtiliteit elkaar op evenwichtige wijze afwisselen. Persoonlijk spreekt vooral de rauwe kant van het album mij aan, maar objectief beschouwd is dit een uitgebalanceerd en artistiek sterk werkstuk. Het is dan ook geen verrassing dat de populariteit van Spiritbox onverminderd blijft groeien