De afgelopen maanden liet Spitfire al van zich horen via de eerste twee tracks Get Out en Black Matter. Bij Black Matter start Spitfire wat rustig en in dit rustigere gedeelte klinkt Spitfire, mede door de zang van Rory Claes, een beetje als Radiohead of misschien wel als Muse. In de refreinen worden de versterkers wat harder gezet en is het pure rock dat uit de speakers schalt. Ik kan er niet omheen dat deze pure rock wat doorspekt is met retro-invloeden waarmee Spitfire duidelijk een brug slaat tussen diverse decennia aan muziek. In Get Out ligt het tempo net even wat hoger en de distortionknop wordt aan het begin even open gedraaid. Verderop ligt het karakter meer in het verlengde van de voorgaande composities. Prettige en aanstekelijke rock die swingt en waarbij het refrein het centrale luisterpunt is in het geheel.
Blijven er twee composities over. De eerste heet Eyes. Een compositie waarin de drums in het intro flink zijn aangedikt terwijl in de verte een enkel gitaarakkoord de maat verder lijkt uit te bouwen. In de refreinen verandert het karakter enigszins, maar de coupletten blijven gedomineerd worden door het drumwerk van Bart Caslo. Het contrast tussen couplet en refrein is niet eens zo groot, maar biedt wel een spanningsveld en zorgt ervoor dat hier rock wordt gespeeld in een aanstekelijk jasje.
Het laatste wapenfeit heet Like A Drone en sluit de EP af. Ten opzichte van het voorgaande geen verrassend geluid, maar muziek die tot de basis van de Belgische band gerekend kan worden. Kenmerkend hierbij is de toegankelijkheid van de Spitfirerock die ervoor zorgt dat een breed publiek aangesproken kan worden. Ik twijfel er dan ook niet aan dat juist de Belgen in Rotterdam voor een mooi Koningsdagfeestje gaan zorgen.