Splendidula – Post Mortem

Splendidula haalt op het tweede album Post Mortem hard uit. Deze Belgische band brengt post-doom/sludge met heerlijk heldere vocalen. Er zit een beetje Tool, Stake en Yob in, maar vooral klinkt het heel eigentijds. Fans van Katie Kruel of The Girl Who Cried Wolf zouden zich hierin ook wel moeten kunnen vinden, al heeft Splendidula een hoger metalgehalte dan die twee bands.
De helderheid en de kracht van de stem van Kristien Cools, maar ook haar bereik en volume hoor je zelden in dit genre, waar eerder ingetogen, zweverige en moeilijk te volgen vocalen al dan niet afgewisseld worden met hoge uithalen. Een enkele keer (op Nami en een heel klein beetje op Aturienoto) steekt ze zelfs Siouxie Sioux naar de kroon. Dat je bij Splendidula de lyrics wel makkelijk kan volgen, is een absoluut pluspunt. Ook de momenten dat er mannelijke grunts toegevoegd worden, zijn heel welkom. De rest van de band moet nauwelijks onderdoen voor Cools. In een relatief nieuw genre waar veel bands krek hetzelfde doen, maken ze het verschil door hun ‘nieuwe’ post-metal te verrijken met klassieke metalelementen en stoner. Het zijn soms kleine accenten, breaks of bewegingen die tonen dat ze hun metalgeschiedenis kennen.
Splendidula heeft op Post Mortem een mooi evenwicht tussen de hardere, intense partijen en de rustigere, atmosferische. Doseren is heel belangrijk in alles wat ‘post’ is en dat kunnen deze Belgen perfect. Ook het laagje per laagje opbouwen naar een climax is een vak dat ze bij Splendidula perfect beheersen. Auturienoto is daar een treffend voorbeeld van. Hoe ze daar van bijna niks opbouwen naar de muzikale mantra in de finale, dat is echt zoals het op de postmetal-school in de handboeken staat. Mijn persoonlijke favorieten zijn Too Close To Me, .38 en Insanity.
In post-doom en –sludge geeft Splendidula de concurrentie een ferme schop onder de kont. De lat ligt voortaan een stukje hoger.