Splendidula – Somnus

Somnus van Splendidula is reeds in januari uitgebracht en kwam toen niet meteen op onze radar. Nu de albumreleaseshow aangekondigd is (met een flinke coronavertraging word dat 2 oktober in rock- en metalcafé Hell in Diest (België)), geven we dit fijne album alsnog de aandacht en liefde die het verdient.
Somnus is het derde album van de Belgische band Splendidula en het album waarop deze band nog duidelijker kiest voor de eigen weg. De basiselementen van sludge en doom zijn zeker nog aanwezig, maar de band slaat al eens een weg in die niet altijd voor de hand ligt. Met de reeds bekende uitstapjes naar atmosferische metal en postmetal, met een gitaarsolo die nu eens naar de prog gaat en dan weer naar de space-psychedelica, met Kristien die op hoog volume klagerig Oosters zingt, … De hele band heeft progressie geboekt ten opzichte van Post Mortem en ze schuwen de risico’s niet.
De lat lag hoog na het heel goed ontvangen Post Mortem. Sommige bands bezwijken dan onder de druk van de verwachtingen, terwijl Splendidula hier de lat nog net iets hoger legt. De internationale erkenning geeft deze band vleugels gegeven. Splendidula speelt op Somnus nog steeds met het evenwicht tussen luide en ingetogen stukken. Ze spelen ook vlotjes met songopbouw en spanningsbogen, zoals ze jongleren met superheldere vocalen en grunts. De overgangen klinken niet altijd organisch, maar missen nooit het beoogde effect. Het is allemaal origineel en intrigerend. We horen op Somnus bv. minder Tool-referenties dan op het eerdere werk van deze band. Het album is een klein meesterwerkje inzake compositie, met Drocht als absoluut hoogtepunt. Bijna zeven minuten netjes opbouwen in laagjes en al eens herbeginnen, zonder dat het verveelt en zonder dat je speelt wat verwacht wordt.
Incubus heeft een spoken word-intro in het Nederlands en ook op Drocht hoor je Kristien in het Nederlands. Dan merk je dat de lyrics en de emotie toch net iets harder binnenkomen als Nederlandstalige luisteraar. Het contrast tussen de bijna schoolse poëzie van de intro van Incubus en de groezelige grunts van gitarist Steve die erop volgen, je moet het gehoord hebben om het naar waarde te kunnen schatten. Nog een pluim gaat naar Oculus, het traagste nummer op dit album en na Drocht en Somnia.
Heerlijk als een band bij elk nieuw album zoveel progressie kan maken zonder zichzelf te verliezen.