Zaterdag 3 februari 2024 was ‘t Beest aan de beurt tijdens de gezamenlijk tour van Splinter & Covids. De Haagse band (Splinter) en de Amsterdamse band (Covids) touren gezamenlijk door het land, bijgestaan door diverse support acts. In Goes wordt het voorprogramma verzorgt door Supersonic Blues.
Met drie acts op één avond staat een vol programma op de agenda in ‘t Beest. De beschikbare tijd per band is daarmee wel wat beperkter dan met een ‘standaard’ voor- en hoofdprogramma. Zo kan het dat het intro van Supersonic Blues bijna net zo lang duurde als het gehele optreden van de eveneens Hagenezen.
De band pakt de technische problemen bij zanger/gitarist Timothy Aarbodem goed op, met een verlengde basgroove. Al neemt dat niet weg dat de band wat statisch overkomt. De instrumenten nemen daarbij duidelijk de overhand, met beperkte zanglijnen. Zeker geen verkeerd geluid om het ‘t Beest langzaamaan wat meer te vullen.
De eerste ‘headliner’ van de avond is Splinter. Als dansend en springend vliegt zanger Douwe Truijens over het podium. Een groter contrast met de rust van het voorprogramma kan er bijna niet zijn. De energie die de band uitstraalt weet ook zijn weg naar het publiek te vinden, waarbij ook langzaamaan meer beweging valt te noteren.
De heren van Splinter hebben hun sporen al reeds verdiend in de muziekindustrie, waar onder de vorige bands van de bandleden Death Alley, Birth of Joy en Vanderbuyst vallen. Gedurende, misschien toch wel korte set, komt ook zeker materiaal van het meeste recente album, Role Models, aan bod.
Op het slotstuk, Every Circus Needs A Clown, mogen de bandleden zich even lekker uitlezen. Van gierende orgelgeluiden, naar snerende gitaren, wordt het nummer live extra lang uitgesmeerd. De rol van ‘clown’ werd dan misschien ingenomen door Truijens, welke na de solo’s nog in retro short de slotakkoorden in de zang op zijn rekening nam.
Het was de eer aan Covids om de avond in ‘t Beest af te sluiten. Ook de frontman van deze band, Mehdi Tallal, kan een gebrek aan energie niet worden ontzegt. Rennend van links naar rechts, springend door de lucht en het microfoon snoer af en toe gebruikend als halve galg, zit een moment van rust er niet echt in.
En dat is misschien ook wel toepasselijk voor het genre van de band, waarbij eigenlijk in no-time de ene na de andere song de revue passeert. Het publiek, misschien ook wat drankjes rijker, komt nog wat losser. Waar de ene groep bezoekers het rustig met elkaar dansen en springen houden, vliegt aan de andere kant van het podium met een halve buikslide het podium op.
Het kan de Covids weinig deren, want de band zet onverminderd de energieke set voort. Waarbij misschien nog wel het meest toepasselijk is dat de korte break voor de encore eigenlijk ook in no-time voorbij vliegt.
Voor de bezoekers van ‘t Beest, welke redelijk was gevuld, komt daarmee een einde aan een gevarieerde avond. De avond komt met de wat kortere sets misschien wel meer in de buurt van een mini-festival.