Toen ik in de gelegenheid was om de sympathieke Griek Spyros Papadakis wat vragen te mogen stellen, heb ik dan ook niet getwijfeld om hem wat vragen voor te leggen om zo meer te weten te komen over Spyros zelf, maar zeker ook naar het verhaal achter de EP en Felicity zelf.
Waarom duurde het zo lang voordat Felicity klaar was?
Spyros P: Een paar weken na het uitbrengen van de demo “As The Angel Stared”, kon ik het niet helpen dat ik het gevoel kreeg dat er meer was dan het geluid dat ik met de demo had opgenomen. Ik had het gevoel dat het geluid ergens iets miste, misschien moeten we het de X-factor noemen, iets dat het geluid wat pittiger zou maken en wat meer completer en fijner. De waarheid is echter dat ik juist op dat moment geen flauw idee had welk geluid, soort muziek ik wel wilde maken. Ik was heel gelukkig met de manier waarop de demo werd uitgebracht en ik ben er nog altijd trots op, maar diep van binnen wist ik dat er iets aan ontbrak. Dus ben ik terug gegaan naar wat ik mijn ‘tekentafel’ noem en ben ik de afgelopen jaren verder gegaan met het experimenteren met geluiden en composities. Ik ben begonnen met het schrijven van meer instrumentale stukken, klassieke stukken, wat elektronische ‘loungemuziek’, wat donderker alternatieve muziek en een aantal rock-metalnummers. Het algemene idee was om te bekijken hoe ik deze stijlen succesvol met elkaar kon combineren, in het bijzonder de rockmetalmuziek met de klassieke elementen. In die tijd was ik ook veelvuldig aan het luisteren naar heel wat soundtracks en ik had het punt bereikt waarop ik succesvol in mijn hoofd de muziek kon analyseren die ik hoorde, in termen van orkestraaal, instrumentale stukken enzovoorts. Dus, de jaren gingen voorbij, het leven ging door en uiteindelijk was ik een jaar geleden in staat om opnieuw te beginnen om deze keer serieuzer en met een duidelijk doel voor ogen verder te gaan.
Kun je ons meer vertellen over Felicity. Is het verhaal gebaseerd op een waar gebeurd verhaal of is het gewoon fictie?
Spyros P: Het verhaal van Felicity is gebaseerd op een verzonnen verhaal van mijzelf, een verhaal dat ik al geruime tijd aan het bedenken ben. Het is echter allemaal nogal wazig en om heel eerlijk te zijn heb ik ook nog geen letter ervan op papier gezet. Ik ken slechts stukken uit het verhaal, die zich in mijn geheugen een plek hebben gekregen. Wat ik je wel al kan vertellen, is dat Felicity een jong meisje is, die vermoord is door iemand uit haar naaste omgeving. Zij is terug gekomen als geest om haar verhaal te vertellen en vooral wat er echt is gebeurd. Op dit punt, zou ik moeten toegeven, dat ik een fervent liefhebber ben van verhalen vol vraag en vergelding, dus je kunt je ongeveer voorstellen wat er nog meer gaat gebeuren….
Het belangrijkste is dat het een werkstuk is dat in ontwikkeling is en ik heb er nog geen bepaalde voorstelling van.
Je bent overduidelijk geïnspireerd door verschillende muziekstijlen. Muziek die gebruikt wordt in films is niet de meest gangbare muziekstijl in de metalmuziek. Wat voor invloed heeft filmmuziek voor jou in het gebruik van metalmuziek?
Spyros P: Ik ben en wordt geïnspireerd door Hollywoods grootste componisten zoals bijvoorbeeld Vangelis, Basil Poledouris, Hans Zimmer, John Williams, Trevor Jones, Randy Edelman, David Arnold, Harry Gregson-Williams, Jerry Goldsmith, Steve Jablonsky enz. Daarnaast is het al jaren een soort zoektocht voor me geworden om metalmuziek succesvol met klassieke muziek te combineren en elementen (de stijl en de het geluid) uit de filmmuziek. Met het uitbrengen van Felicity heb ik de weg min of meer geplaveid, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Ik houd vooral van de diversiteit in filmmuziek. Natuurlijk is het vooral muziek gebaseerd op orkest en koor, maar daar bovenop liggen vaak heel wat elektronische geluid ingebed of autenthieke/etnische instrumenten of rockgitaar en drums, beats enzovoorts. Filmmuziek heeft al met al zoveel verschillende stijlen en muziekelementen in zich tegenwoordig, afhankelijk van de componist natuurlijk. Dat is iets dat ik ook graag verwerk in mijn eigen muziek en in de toekomst zul je hopelijk meer tekenen van deze diversiteit horen.
Ik houd wel van de diverse muziekstijlen in een nummer. Als je nu je eigen muziek zou moeten vergelijken met andere muziek. Welke metalstijl zou het beste passen bij de muziek van Phobos Corp.?
Spyros P: In metalkringen is het volgens mij zo, dat wanneer we een bepaald soort geluid niet helemaal kunnen identificeren of wanneer er sprake is van verschillende stijlen in het geluid op een cd, dat we het dan vaak omschrijven als Progressief – tenminste dat is wat ik de afgelopen jaren vaak heb gezien. Dus Progressief zou waarschijnlijk de meest geschikte omschrijving kunnen zijn, hoewel de muziek ver staat van het technische gitaarwerk, constant tempowisselingen, melodieveranderingen, het gebruik van keyboards enzovoorts, zoals je vaak vindt op progressieve cd’s. Ik houd ervan om het allemaal wat simpeler te houden, mijn muziek is daartoe wat meer toegankelijk voor een breder publiek en niet alleen voor metalfans. Natuurlijk kan ik de progressieve muziek wel spelen en het is zelfs heel goed mogelijk dat ons geluid daar zal uitkomen in de toekomst, maar vooralsnog houd ik er meer van om het geluid meer in balans en ‘acceptabel’ te houden, gewoon wat ‘makkelijker’ voor de oren.
In mijn recensie op de site over jullie nieuwe cd heb ik de term ‘moviemetal’ gebruikt. De muziek klinkt wel heel anders dan de muziek van Arjen Anthony Lucassen of Avantasia. Zou het mogelijk zijn om de cd Felicity te gebruiken als de soundtrack voor de film Felicity waarin Felicity werkelijkheid wordt?
Spyros P: De film Felicity zou werkelijk een zeer interessante film worden (antwoordt Spyros lachend). Ik denk dat er op de cd een aantal stukken zijn die ik zou kunnen gaan gebruiken als soundtrack, maar ik hoop dat ik voor die tijd de volledige cd heb gemaakt. Er zouden dus meer stukken kunnen komen die te gebruiken zouden zijn. Maar over het algemeen denk ik dat het veiliger zou zijn om Felicity als een denkbeeldige soundtrack of de soundtrack van een denkbeeldige film – een film die ieder van ons zou kunnen verzinnen en verschillend zou kunnen ervaren/zien, maar met de algemene hoofdpersoon: Felicity. Niets ten nadele van het werk van Ayreon of Avantasis probeer ik muziek op een andere manier te benaderen en ik denk dat dat ook het goede is aan het project. Ik ben vrij om te doen wat ik wil en ik kan je vertellen dat ik niet altijd binnen de ‘normen’ blijf maar altijd blijf evolueren en experimenteren. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik hoop dat mensen/luisteraars met een open geest de toekomst kunnen afwachten.
Spyros P: Ja. In die tijd luisterde ik heel veel naar Dark Gothic muziek, vooral Theatre Of Tragedy, Therion, Canaan, Moonspell, Lacrimosa, Lacuna Coil en Lustmord en zij beïnvloedden mij om nummers op te nemen die nogal donker klinken. Daarmee wil ik echter niet zeggen, dat deze bands mij tegenwoordig niet meer inspireren, maar het was een periode in mijn leven die ik als nogal donker ervaar. Ik was voor mezelf aan het zoeken naar specifieke antwoorden. Wie ik was? Wat ik eigenlijk wilde doen? Waar ik naartoe wilde gaan? Enzovoorts. Een interessante periode in mijn leven waarvan ik blij ben dat ik het heb mogen ervaren.
Je vertelde ons al over de cd “Velvet Darkness They Fear” van Theatre of Tragedy”. Op welke manier heeft deze cd je beïnvloed voor de composities op Felicity?
Spyros P: Het heeft zeker het geluid op ‘As The Angel Stared’ beïnvloed en voor mij was het echt een openbaring in het gebruik van vrouwelijke zang, vooral de klassieke zang. Ik beschouw deze bewuste cd werkelijk als één van de beste cd’s in de geschiedenis van de metalmuziek en toen ik de cd had gekocht kan ik me herinneren dat de muziek me omver blies. Het hele concept, de stijl, het geluid, de zang en de teksten – het is werkelijk zonder twijfel een geweldig stuk muziek en ik koester de cd tot vandaag de dag.
De variëteit aan gastmuzikanten is werkelijk bijzonder. Hoe krijg je deze muzikanten bij elkaar om je muziek op te nemen?
Spyros P: Een kwestie van goed plannen en duidelijke communicatie. Dat is het eigenlijk. Er is geen echt geheim. Ik heb er altijd al van gehouden om samen te werken en omdat ik niet in staat ben om perfect te zingen, of gitaar, bas of drums te spelen, heb ik anderen nodig om deze stukken voor me op te nemen. Ik vond daarom Mark Jones en Chris Sutherland. De orkeststukken waren een beslissing die ik op het laatste moment heb genomen. Ik was eigenlijk wel tevreden met mijn eigen orkeststukken, maar ik wist dat ze beter zouden kunnen klinken en vooral met meer diepte en ik ben gaan zoeken en vond twee geweldige jongens, Jon Ong en Zach Lemmon die het van me overnamen en zij gebruikten hun magie op de nummers en je hebt al gehoord wat het resultaat hiervan is. De zang was eveneens iets wat ik op het laatste moment heb geregeld omdat de zangeres die ik had gekozen door persoonlijke omstandigheden niet door kon gaan. Ik was echter zo opgewonden en zo ongeduldig om de zang op te nemen dat ik gewoon een professionele zangeres moest vinden. En daar was Tara Louise die het gat kon opvullen. Mijn andere twee gasten Shoi Sen van De Profundis Band en Greg Tomao had ik al eerder in het oog. Ik had een beter gitaargeluid nodig en dat kon ik Greg wel toevertrouwen en met Shoi ben ik al vrienden voor geruime tijd, zo het was de beste mogelijkheid om op korte termijn met hem samen te werken. En dan was daar natuurlijk ook nog het topje van de ijsbert: Dave Chang. Dave is een legendarische producer in heavy metalkringen. Deze samenwerking was volledig onverwacht, maar ik kan niet gelukkiger zijn met hem en ben heel trots dat ik heb mogen werken met deze legende. Over het algemeen heeft het me weken van communiceren, uitwisselen van boodschappen, experimenten, demo-opnamen en ontzettend veel geduld gekost, maar iedereen had zijn of haar opnameapparatuur en/of studio, dus was het mogelijk om deze samenwerking tot een goed einde te brengen. Je moet ook gewoon van de diversiteit van deze muzikanten houden en voor de toekomst hoop ik nog veel meer mensen te kunnen betrekken bij het uitbrengen van meer werk.
Nou is Griekenland niet helemaal het centrum van de heavymetal. Welke invloed heeft de Griekse cultuur op je
Spyros P: Nou ja, ik zou Griekenland inderdaad niet het centrum van metal willen noemen, maar om volledig eerlijk te zijn, zijn er wel hele goede metalbands in Griekenland waar maar weinig mensen van weten. Vooral in het buitenland niet en dat is eigenlijk erg zonde. De Griekse cultuur en Griekse musici staan altijd open voor iedereen, ze zijn warm, vriendelijk, net als de andere Grieken. In termen van invloed zou ik dan willen zeggen dat ook mijn muziek warm, open en makkelijk toegankelijk is voor iedereen. Zonder twijfel heb ik nog een lange weg te gaan om meer culturele invloeden in mijn muziek te verwerken, maar ik ben ermee bezig en ik heb al wel wat ideeën in mijn hoofd hiervoor.
In het interview op de website van Phobos Corp. heb ik het volgende gelezen: “I liked the idea and as a teenager I started dreaming about the whole thing. I became really anxious and excited at the same time, because it felt like a normal thing to do”. Is je droom ondertussen al realiteit geworden?
Spyros P: Jazeker is dat zo. Mijn God, wie zou er ooit aan gedacht hebben. Oke, het heeft wat langer geduurd dan ik aanvankelijk had gedacht, maar ik ben hier en jij bent nu hier en het gebeurt nu allemaal. Het is werkelijk gaande, geen dromen meer vanaf nu, althans niet op dit gebied.
Is er dan nog iets bijzonders dat je zou willen bereiken in je (muzikale) leven?
Spyros P: Er is godzijdank nog genoeg dat ik wil bereiken en wellicht bereik ik ook nog wel wat van die zaken. Op de korte termijn wil ik graag nog een volledige cd opnemen, wil ik nog graag optreden en zou ik graag nog eens met een echt orkest en koor iets willen opnemen. Op de langere termijn is het mijn ultieme droom om muziek te schrijven voor een film of een musical. Nummers schrijven voor andere artiesten is ook iets wat ik overweeg om te doen en misschien het werk van anderen produceren. “The sky is the limit”, zolang ik maar bezig mag zijn met het creëren van muziek. Uiteindelijk geloof ik dat de goede dingen op je pad komen als je erop wacht en zolang we allemaal gelukkig en gezond zijn, komen de zaken, mogelijkheden vanzelf. Ik las gisteren een boodschap van een vriend van mij en hij schreef me dat binnenkort de hele wereld me zou ontdekken. Fantastisch toch. Maar nee, ik heb niet zulke hoge verwachtingen. Ik wil gewoon dat mensen, wie het ook zijn en hoeveel het er ook zijn, mijn muziek waarderen en er plezier aan beleven en dat de muziek ze hoe dan ook weet te raken op de een of andere manier. Maar als ik eerlijk iets moet bekennen: zelfs als Felicity het enige zou zijn dat ik ooit zou mogen uitbrengen, dan nog zou ik ontzettend trots zijn op wat ik heb bereikt tot nog toe en ik zou helemaal niets anders doen dan dat ik heb gedaan.
Een vrije vertaling van Phobos Corp. is “organisatie van het kwaad”. Dit donkere thema komt ik (nog) niet tegen in je composities. Kunnen we in de toekomst wel wat donkere sferen in je muziek verwachten?
Spyros P: Wel ik kan je verzekeren dat de nieuwe EP wel wat meer donkere melodieën zal bevatten en ik ben tevens hard bezig met samenwerkingsverbanden om te verzekeren dat het er ook in gaat zitten. Maar in het algemeen wil ik zeggen dat het altijd een gevecht is tussen donker en licht (goed en kwaad) en dat dit zijn weerslag heeft in de muziek en in de gekozen melodieën. Ik wil voor de volgende uitgebrachte EP een meer horrorachtige atmosfeer kweken, zeker voor de eerste helft hiervan. Helaas zul je hiervoor wel wat geduld moeten hebben, terwijl ik ermee aan het werk ga.
Betekent dat dat je het verhaal van Felicity al af hebt?
Spyros P: Nee, zoals ik al zei is het verhaal van Felicity nog altijd iets waar ik aan werk en ik heb het even apart moeten zetten, omdat ik aan nieuw materiaal werk dat niets te maken zal hebben met Felicity. Het zal iets compleet nieuws zijn.
Spyros P: In de zeer nabije toekomst ben ik me aan het concentreren op de nieuwe EP en druk doende met het schrijven van de muziek en de teksten. Ik hoop dit eind 2012 of begin 2013 te kunnen uitbrengen, maar dat is nog niet voor honderd procent zeker, zo houdt dat wel in gedachten. Het zou me ook geweldig lijken om in 2013 de muziek live te kunnen spelen omdat ik wel genoeg muziek heb om een volledig set neer te kunnen zetten en daarna om te een volledige cd te gaan plannen.
Op dit punt wil ik dan ook van de gelegenheid gebruik maken om een “hartelijk bedankt” uit te spreken aan al onze fans en mensen die het mogelijk hebben gemaakt om dit project vorm te geven en die in ons geloven. Ik ben zeer dankbaar voor hun enthousiasme en trouw en vraag ze om geduldig te zijn want het meeste moet nog komen.
Tenslotte wil ik jou, Maurice, en Rockportaal danken voor dit interview en voor het introduceren van ons project aan jullie lezers. Ik wens iedereen het beste en hoop elkaar snel weer te kunnen ontmoeten. Houd je haaks!