Stabbing Westward is een van de beste melodieuze industrial rockbands uit de jaren negentig. De uit Amerika afkomstige band wist indruk te maken met imposante albums als Wither Blister Burn & Peel en Darkest Days. Na het teleurstellende, maar achteraf toch best aardige, plaat Stabbing Westward in 2001 viel de band uit elkaar. Zanger, gitarist, keyboard speler Christopher Hall wist nog furore te maken met The Dreaming. Toen ook Walter Flakus (keyboard) bij deze band aansloot klonk The Dreaming ineens als een wederopstanding van Stabbing Westward. De stap was dus klein naar een echte revival. Stabbing Westward ging weer toeren. Nu, in 2020, is daar de EP Dead And Gone. Typische melodieuze industrial rock zoals we die gewend zijn van deze band. Helaas met slechts drie originele nummers en met twee remixen. De zang van Christopher is herkenbaar en, eigenlijk zoals altijd, erg sterk. Zijn bereik is groot en de afwisseling tussen zang en schreeuwen zonder dat het geforceerd klinkt gaat hem makkelijk af. Wat betreft muziek hebben de nummers het temperament van het oudere werk. Goede afwisseling, makkelijk in het gehoor liggend en heerlijk om op te bewegen. De vreugde over de terugkeer wordt daarmee voldoende gevoed. Toch heerst er ook enige teleurstelling. Het is alleen lastig om precies aan te geven waar het door komt. Mogelijk is het gebruik van de drumcomputer te nadrukkelijk aanwezig. Dit gebruikte men vroeger echter ook. Het tribal en drumelement past de band goed. Mogelijk komt het kritische gevoel door het gemak waarmee het weer ouderwets klinkt en was de verwachting gewoon te hoog. Misschien klinken de drie nummers iets teveel hetzelfde, want er is gekozen voor drie mid- en uptempo nummers. Conclusie is dat Dead And Gone een goed levensteken is die smaakt naar meer. Hopelijk wordt het opgevolgd met een full-length waardoor de normaal gesproken zo duidelijk aanwezige afwisseling in de muziek meer naar voren komt.
Stabbing Westward