If you can’t beat them, join them! Dat is het uitgangspunt van Stahlmann op “Adamant”. Als de vergelijking met Rammstein dan toch elke keer naar boven komt dan moeten we het maar goed doen ook. Zoiets moeten de heren gedacht hebben, want op dit album staan grotendeels nummers die op een Rammstein album niet zouden misstaan. Dat begint al bij opener ‘Die Welt Verbrennt’, het daaropvolgende ‘Süchtig’ en wordt regelmatig herhaald zoals op ‘Adrenalin’. Volle, krachtige imposante gitaarmuren, Duitse zang, aanvullende synthesizers, wisselen van hard naar zacht en vice versa. Alles lekker herkenbaar. Zelfs de zang is meer op Rammstein gaan lijken. Beter goed gejat dan slecht verzonnen? Het lijkt er wel op. Stahlmann komt er (deels) mee weg omdat ze het zo goed doen. Stahlmann heeft met “Adamant” duidelijk meer het rock pad gekozen en heeft de elektronische kant verder naar achter geschoven. Het levert minder veelzijdigheid op, maar geeft de band en de muziek wel de kans zich meer te profileren op een bepaald (rock/ metal) publiek. Liefhebbers van Oomph! en Rammstein hebben er een nieuwe held bij. Voor verrassingen of nieuwe uitgangspunten is er geen ruimte (meer).
Release: 19-04-2013