Wat opvalt is dat dit black is waarbij je echt het gevoel hebt dat er een band in de studio zat. Vaak wordt blackmetal door één persoon bij elkaar ‘geknutseld’ in de studio, maar hier hoor je duidelijk een organisch groepsgeluid. Dat groepsgeluid is gedrenkt in een wel heel donker zwart, maar leunt nog sterk tegen ‘gewone’ metal aan, met soms uitstapjes naar het extreme. Vaak nog toegankelijk voor wie niet elke dag zijn broodje met blackmetal belegt.
Opvallend is het gitaargeluid van Krieg, dat herinneringen oproept aan Type O Negative en zelfs The Cult of andere 80’s wave. Het album is wel een rollercoaster. Nu eens is het meer melancholisch-atmosferisch als Wiegedood, dan weer meer melodisch en gothic, dan weer snel le, technische death of bombastisch (de intro van A Will To Endure), vervolgens komt er een leuke thrash-riff voorbij waarop je een eind weg zou kunnen headbangen, maar dan slaan ze alweer een andere weg in. Nauwelijks bij te houden, die rare Britten, maar het plaatje klopt wel elke keer. Ze hebben niet zo maar wat achter elkaar gekleefd.
Stahlsarg heeft al minstens drie keer in Gent (België) opgetreden en één keer in Amsterdam. Nu ze bij het Nederlandse label Non Serviam Records zitten, mogen ze wel wat vaker langskomen naar de Lage Landen. Voor dit soort blackmetal is hier zeker een publiek te vinden.