Stampkase – Mechanorganism

De azuurblauwe hemel boven de (Portugese) Azoren scheurde in stukken toen de heren van Stampkase in 2003 besloten om metal te gaan maken. Sinds die tijd hebben ze de nodige metalprijzen mogen winnen en hebben ze op diverse festivals gestaan om samen met het publiek te genieten van hun muzikale reis. Pas in 2012 komt het tot de release van hun debuutcd Mechanorganism. Maar volgens mij is het met de muziek van Stampkase hetzelfde als met whisky. Inderdaad, hoe langer het rijpt, hoe voller de smaak.
Met Dodge Fire maken ze meteen een goede start van de cd. Duidelijk is dat we te maken hebben met een band die van nogal onregelmatige ritmes binnen de metal houdt. De uitvoering is echter puur en intensief, zoals we bijvoorbeeld bij Lamb Of God tegenkomen. Afwijkend is echter de combinatie van clean vocals en de grunt. Door de zang in een makkelijk refrein blijft het nummer interessant en maakt het mij nieuwsgierig wat ik nog meer te horen krijg. Het krijgt met Bipolarized meteen een goed vervolg. Een beetje hetzelfde recept totdat er na ruim twee minuten ineens ruimte is voor een rustig intermezzo. Met een ontzettende grunt gaat het nummer daarna weer in volle kracht verder. Blank Wound begint met een futuristisch intro en klinkt iets zwaarder dan de nummers 1 en 2, maar evenals Angular Plasma lijkt het allemaal meer van hetzelfde. De clean vocals op Blank Wound zijn echter niet altijd even prettig. Mijn nieuwsgierigheid is aardig gestild, tot Faded volgt. Het ondertussen bekende geluid krijgt een nieuwe dimensie waarbij het onregelmatige metalintro ook een lekkere hardrockgroove bevat. Met Déjà-vu verrassen ze me ten tweede male. Na een rustig intro waarbij de gitaar vrij spel krijgt, blijft de band nog even instrumentaal door gaan. Het ritme is langzaam en zwaar. Evenals in Blank Wound vallen de clean vocals die na ruim drie minuten inzetten, me een beetje tegen. Alsof er echter niets gebeurt is, val ik met Random Shot weer met mijn neus in de boter. Op volle snelheid afgewisseld met een zware groove, een flinke portie dubbele bass en een loodzware grunt ramt de band de Portugese metal weer helemaal door de strot. De nummers Stamina en Scintilla klinken lekker. Titelnummer Menachorganism is tenslotte de zeer vreemde eend in de bijt. Het beste is het nummer te omschrijven als instrumentaal, experimenteel, progressief en afwisselend (inclusief jaren zestig filmmuziek).
De cd Mechanorganism is daarmee voor mij een heel bijzondere cd geworden om te beluisteren. Bij Stampkase zullen ze ervan overtuigd zijn: Never a dull moment. En dat klopt. Zeker na ettelijke luisterbeurten gaan de nummers leven en kan ik de koersveranderingen op de muzikale zeereis zeer waarderen. Het is wel jammer dat de clean vocals niet op alle nummers even goed uit de verf zijn gekomen, want op de eerste helft van de cd is de zang namelijk heel goed inpasbaar. De heren van Stampkase kunnen de oversteek richting oost en west gerust maken. En dan heb ik nog niet eens over het fantastische artwork gehad.