De baas van dat label, Serafino Perugino, heeft als een soort hobby het bij elkaar zetten van muzikanten, waarbij hij steeds weer dezelfde producers en songschrijvers inzet. Alessandro Del Vecchio (Revolution Saints, Hardline) en Dennis Ward (Pink Cream 69, Khymera, Unisonic) bijvoorbeeld en dus ook deze Magnus Karlsson. Zo was Karlsson vanaf 2004 onder andere betrokken bij Place vendome, Kiske Sommerville, Allen/Lande, Kimball Jamison en soloalbums van Ralf Scheepers (Primal Fear) en Bob Catley (Magnum). En Starbreaker, aanvankelijk een soloproject van TNT-zanger Tony Harnell, maar vanaf het debuut in 2005 een project van Harnell en Karlsson samen.
Het debuut leverde een fijne plaat op met goed in het gehoor liggende, tegen de AOR aan schurkende hardrock. Op de opvolger, Love’s Dying Wish uit 2008, vond ik het songmateriaal een stuk minder. Dat is een beetje het risico met dergelijke broodschrijvers, soms is het beste materiaal even op als er weer een nieuw project voor de deur staat. Inmidddels is het 2019, is Magnus Karlsson al een decennium actief met Primal Fear, is Tony Harnell uit TNT vertrokken, teruggekeerd en wéér vertrokken en verschijnt er zowaar een nieuw Starbreaker-album, Dysphoria. Naast Karlsson en Harnell zitten nu in de band bassist Jonni Lightfoot (die er op het vorige album ook al bij was) en de nieuwe drummer Anders Köllerfors.
Opener Pure Evil is onverwacht heavy en up-tempo. Een wat simpele recht-zo-die-gaat-beuker en eerlijk gezegd niet het materiaal waar Tony Harnell het best in is. De rest van de band ook niet trouwens. De roffelende basdrums zijn bijvoorbeeld ook geen aanwinst. Gelukkig zakt het tempo in de volgende tracks en is daar weer de vertrouwde Starbreaker-sound. Helaas laat drummer Köllerfors soms wel erg fantasieloze partijen horen. Dat valt des te meer op omdat hij op andere momenten echt beter blijkt te kunnen.
Verder is het precies wat je verwacht van Starbreaker. Geen plaat die de rockwereld in vuur en vlam zal zetten, maar een goed gemaakte plaat, met degelijke songs en doorgaans prima uitvoeringen, met de zang van Harnell als kers op de taart. Met name verderop op het album staan de knallers van deze plaat. Beautiful One, met (zoals een paar keer vaker) een John Sykes-achtig gierende solo, de heavy titeltrack, How Many More Goodbyes en afsluiter Starbreaker.
Zo wordt een album dat teleurstellend begint gaandeweg wat ik graag wilde horen. Uiteindelijk is het gewoon een dikke voldoende.
Starbreaker op Facebook