Het is voor de meesten die mij kennen geen verrassing dat David Bowie mijn favoriete muzikant is. Helaas heb ik hem nooit live gezien en zijn coverbands vaak de enige manier om zijn fantastische nummers live te horen. Ik heb er al velen mogen zien, waarvan Station to Station, toen ze in Pand P speelden, mijn favoriet werd.
Vorig jaar speelden ze mijn favoriete Bowie album, Station to Station, integraal. Indrukwekkend was het zeker. Dit jaar vieren ze het 50-jarig bestaan van The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. De set opende namelijk met de 11 welbekende nummers die op Bowie’s klassieker uit 1972 stonden. De energie die in het zaaltje bij Pand P de zaal vulde tijdens “Suffragette City” was ook hier weer aanwezig. De zaal ging los en ook op het podium was het feest. Tina Turner is ongeveer een week voor deze show overleden, als eerbetoon is “Tonight”, het nummer wat ze samen met Bowie uitbracht gespeeld.
Het tweede gedeelte van de set werd geopend met “Station to Station”. Dit was voor mij, evanals “Lazarus” het hoogtepunt van de set. De visuals die erbij vertoond werden, zowel tijdens als tussen de nummers door waren een mooie toevoeging en gaven de nummers extra kracht. Vooral bij “Lazarus” waar ik eerlijk gezegd toch even een traantje moest wegpinken. Ook “Ashes to Ashes” werd gespeeld, dit was jaren geleden mijn eerste single. Een heerlijke meezinger met duister thema. Na de visuals kreeg Major Tom nog een keer de aandacht met het welbekende “Space Oddity”. Bowie’s eerste echte hit wat zijn kracht nog altijd niet heeft verloren, dik 55 jaar na het uitkomen van de tijdloze klassieker.
Het was een aangename verrassing om “I’m Afraid of Americans” te horen. Earthling is een van mijn favoriete Bowie albums, waarvan dit nummer in mijn ogen het hoogtepunt is. Deze band gaat niet voor de welbekende klassiekers, maar duiken ook dieper in Bowie’s discografie en maken de nummers eigen. In plaats van de nummers noot voor noot na te spelen geven ze er een eigen twist aan. Dat waardeer ik zo aan Station to Station. Bowie stond er zelf ook om bekend zijn nummers keer op keer anders te spelen, daar is Soul Tour ’76 het perfecte voorbeeld van. Een van de hoogtepunten op dat live album is “Rebel Rebel”, die het energieke “Let’s Dance” tijdens deze set mocht opvolgen. De interactie met het publiek tijdens deze twee nummers was erg mooi.
De tijd vliegt altijd tijdens een show als deze en na “Modern Love” was de set afgelopen. Gelukkig werden we nog verwend met een toegift, “The Jean Genie”, afkomstig van Aladdin Sane, het album wat dit jaar 50 jaar oud is geworden. Echter ontbrak er nog een belangrijk nummer in de set. De zaal werd gevraagd welk nummer dat zou moeten zijn waarop ik “Heroes” riep. Daarmee was de set dan helaas toch echt afgelopen. Naderhand sprak ik de band nog even, ze wisten me al wat dingen over aankomende tour te vertellen die allen veelbelovend klonken. Ik weet zeker dat ik er bij ben. Station to Station is een van de beste Bowie cover bands, die je als fan toch echt een keer gezien moet hebben.