Statues – No Grave, No Burial

In 2015 lanceerde Statues het debuutalbum Together We’re Alone. Een album dat door de hevigheid van het geluid al menig heilig huisje omver blies.  Om het album No Grave, No Burial nog meer zwaarte mee te geven haalden de Australische hard-/metalcoreband zanger Alex Shom binnen.
Het geluid op het nieuwe album is inderdaad zwaar en heftig, vol emotie, angst en de drang om te overleven. Statues heeft het conceptuele tekstuele thema uiterst treffend weten te vertalen naar een muzikale tsunami. Hoewel de hardcore op het album snel en trefzeker lijkt te zijn op het eerste gehoor, maakt het vijftal uit Perth dankbaar gebruik van andere invloeden. Collapse start al wat funky en laat dit regelmatig terugkomen in het gitaar- en zeker het basgeluid. Het gitaargeluid van Scott Kay en John Overthrow biedt enerzijds de strakke basis, maar biedt zeker ook een aanvullend accent in de subtiele doch aanwezige groove en zorgt daarnaast voor een fikse portie spanning. De melodie wordt strak onderbroken door de zang in de refreinen.
De sfeer in Sirens wordt mede bepaald door het ritmespel van drummer Matt Unkovich dat gevolgd wordt door de overige leden van Statues. Het djentachtige gitaarspel fascineert en het tempo ligt lekker hoog. Dit herhalen ze nog eens even flink in Unrest dat bijzonder eindigt met gesproken woord en mooi gitaarspel.
Behalve de gebruikelijke hardcoreingrediënten deinst Statues er niet voor terug om even flink funky te gaan grooven zoals we dat bij Rage Against The Machine ook tegenkwamen. In Defiance komt dit sterk naar voren. Daarbij lijkt de meer gevoelige kant, tussen het geweld, terug te komen in Dirge. Het heeft een beetje retrokarakter door de manier van zingen terwijl het gitaargeluid sterk aanwezig er doorheen weeft.
Maar de hoogtepunten liggen halverwege en aan het eind. Met titelnummer No Grave, No Burial gaat Statues emotioneel echt tot het uiterste. De teksten worden bijna gekweld neergezet terwijl het gitaargeluid als een elektrisch magneetveld de lucht erboven lijkt te beroeren, terwijl er in Sanctuary aan het eind van het album nog even flink wordt gegrooved. De bekende ultradynamische metalcore wordt hier doorspekt met funky bijna hiphopachtige elementen versterkt. Daarmee sluit Statues een bijzonder album zeer sterk af.
De hevigheid vanuit Australië is zonder twijfel tot in de verre omtrek voelbaar wanneer Statues No Grave, No Burial inzet. Dit is hardcore zoals we het graag horen.