Status Quo – 013 (Tilburg) 17/10/2016

Het zijn zware tijden voor de fanatieke fans van Status Quo. Eerder dit jaar kondigde de groep “The last night of the electrics tour” aan. Voor de laatste keer worden de gitaren nog eens ingeplugd om het vanaf volgend jaar rustiger aan te doen via akoestische optredens. De elektrische shows worden fysiek gewoon te zwaar. Incidentele optredens worden in de toekomst niet uitgesloten maar uitgebreide tournees zijn na dit jaar voorbij.
Tot overmaat van ramp is gitarist/zanger en boegbeeld Rick Parfitt afgelopen zomer getroffen door een zware hartaanval die hem bijna fataal werd waardoor hij alle optredens aan zich voorbij moet laten gaan. Dus ook deze allerlaatste tour. Sterker nog, de kans dat Parfitt ooit nog terugkeert op het podium is uiterst klein. Voordat het noodlot toesloeg liep de kaartverkoop voor de tour zo goed dat cancelen eigenlijk geen optie is. Maar Quo zonder Parfitt kan eigenlijk niet.
In eerste instantie zou de groep alleen een optreden geven in de Heineken Music Hall op 2 december maar dat was zo snel uitverkocht dat een extra avond niet kon uitblijven. En ook 013 barst deze avond uit zijn voegen want het zit weer stampvol. Door de afwezigheid van Parfitt moet het andere boegbeeld, gitarist/zanger Francis Rossi de kar nu alleen trekken maar doet dat met verve. Het is duidelijk dat hij beseft dat het publiek nu voornamelijk voor hem komt. Bassist John “Rhino” Edwards heeft ook een grotere rol. Zo neemt hij in een aantal nummers de zangpartijen van Parfitt voor zijn rekening. Ondanks dat hij zijn best doet klinken nummers als Rain en Creepin’ up on you niet heel overtuigend omdat hij nou eenmaal geen geweldige zanger is. Dat geldt ook voor toetsenist Andrew Bown  die met tenenkrommende zang Whatever you want om zeep helpt.
Parfitt’s vervanger op gitaar is de jonge Ierse gitarist Richie Malone. Natuurlijk zijn er momenten dat Parfitt gemist wordt. Niet alleen als persoonlijkheid op het podium maar ook tijdens essentiële Parfitt momenten zoals de intro’s van Caroline en Hold you back. Toch kun je dat Malone niet kwalijk nemen. Hij speelt de nummers verder met speels gemak en geniet met volle teugen van deze voor hem zo bijzondere situatie. Hij is eigenlijk een Quofan in hart en nieren en staat op het podium met zijn helden. Hij doet het met groot respect en stelt zich verder ook zeer bescheiden en ietwat verlegen op en probeert niet om Parfitt  te imiteren. En het moet gezegd, als je je ogen dicht doet en niet al te kritisch luistert hoor je over het algemeen weinig verschil en dat is best een compliment.
Fans die hadden gehoopt dat deze laatste tour zou worden benut om een aantal bijzondere nummers te spelen komen bedrogen uit. Quo speelt al jaren dezelfde set. Vanaf opener Caroline volgen in hoog tempo o.a. The wanderer, Something about you baby I like, Paper plane en de klassieker Softer ride waarin Malone zeer overtuigt. De sfeer in de zaal is goed al vraagt Rossi zich terecht af waarom het in Nederland lijkt alsof iedereen een concert gebruikt om bij te kletsen met elkaar en weinig aandacht heeft voor wat er op het podium gebeurt. Inderdaad een van de grote ergernissen tegenwoordig. Toch raakt het publiek in extase met krakers als Roll over lay down, Down down en Rockin’ all over the world. Ondanks de afwezigheid van Parfitt (waar Rossi opvallend genoeg met geen woord over praat) en de voorspelbare show slaagt de groep erin iedereen weer blij huiswaarts te sturen. In december voor de allerlaatste keer in Amsterdam en dan is het echt voorbij.