Status Quo – 013 (Tilburg) 26/11/2015

Voor het eerst in de lange historie van de groep doet Status Quo Tilburg aan. Het prachtig verbouwde 013 is nu groot genoeg om bands van dit kaliber te kunnen huisvesten. Het blijkt echter dat Quo ook nu nog steeds een maatje te groot is voor de Tilburgse poptempel want het concert is al weken van tevoren uitverkocht.
Sommige bezoekers vragen zich af of er wellicht teveel kaartjes zijn verkocht want er is op een gegeven moment geen doorkomen meer aan vanuit beide ingangen aan weerszijden van de zaal. Het belooft in ieder geval een ouderwets warm avondje te worden. Dit optreden is het startschot van de Accept No Substitute tour en onder aanvoering van Francis Rossi (zang/gitaar) en Rick Parfitt (zang/gitaar) lijken de heren er dan ook veel zin in te hebben.
Op het moment dat Parfitt de eerste tonen van Caroline de smachtende zaal in ramt kan het feest der herkenning beginnen. In hoog tempo volgen de hits elkaar op. The wanderer, Something ’bout you baby I like en Rain worden enthousiast ontvangen. Dat geldt ook voor oude favoriete albumtracks als Big fat mama en een lekkere stampende uitvoering van Little lady. Toch is niet alles even overtuigend. Het geluid is zeer matig waardoor de gitaren veel te schel klinken en zijn recentere nummers als Beginning of the end, The oriëntal en Creeping up on you nu toch echt een keer aan vervanging toe. Het blijft onbegrijpelijk dat een groep met zo’n groot arsenaal aan songs door de jaren heen niet eens wat meer variatie brengt.
Hoe anders was dat tijdens de twee reünie tours van de originele line-up in 2013/14 toen er een compleet andere set werd samengesteld met nummers die al ruim 30 jaar niet meer zijn gespeeld. Sommige nummers waren zelfs nog nooit eerder live te horen geweest. Het kan dus wel. De huidige formatie is een geoliede machine waarin alles grotendeels vast staat. Daar is niks mis mee maar zoals is gebleken kan het ook anders. Je mist hierdoor toch een bepaalde chemie en gedrevenheid die tijdens die reünie shows juist van het podium afspatte.
Neemt niet weg dat je eigenlijk niks anders dan respect voor de heren moet hebben. De band is nog altijd bijzonder vitaal en ook het podium en licht zijn dik in orde. In the army now, Gerdundula en een medley met o.a. What you’re proposing zijn leuk maar het venijn van het optreden zit hem in de staart. Met krakers als Roll over lay down, Down down, Whatever you want en Rockin’ all over the world stijgt de temperatuur in de zaal tot kookhoogte. De sfeer is geweldig en de nummers worden massaal meegezongen zoals dat vroeger bij een Quo concert ook al gebruikelijk was. In dat geval is het mooi dat sommige dingen nooit veranderen. Het zijn nou eenmaal iconische nummers waar iedereen een bepaalde herinnering aan heeft en zich weer even jong voelt.
De toegift mag er ook zijn met een stampende uitvoering van het geweldige Paper plane, het door Parfitt gezongen Junior’s wailing en het onvermijdelijke Bye bye Johnny. Het publiek is tevreden en als je het heel objectief bekijkt kan Quo eigenlijk nog jaren mee. En dat is een groot compliment.