Status Quo – Quid Pro Quo

Quid Pro Quo, oftewel “voor wat hoort wat”. Het lijkt wel of de oude rockers van Status Quo ook daadwerkelijk met deze instelling de studio zijn ingegaan om eens iets terug te doen voor de hondstrouwe fans na alle teleurstellende albums van de afgelopen jaren. Een groot deel van dit nieuwe album rockt zoals Quo dat in geen jaren meer gedaan heeft. Bij sommige nummers vraag je je werkelijk af waar ze ineens de inspiratie vandaan gehaald hebben en zou je haast denken dat boegbeelden Francis Rossi en Rick Parfitt weer zwaar aan de drugs zitten.
Gelukkig is dat laatste niet het geval en blijken de heren ook op hun oude dag nog ouderwets te kunnen rocken. Dat blijkt al direct bij openingsnummer Two way traffic waarin het gaspedaal flink ingetrapt wordt. De gedrevenheid spat er vanaf. Dat geldt ook voor de andere hoogtepunten op dit album als Movin’ on (vette gitaarriffs), Frozen hero (bijna hardrock!) en het fenomenale en loodzware Dust to gold. Alleen deze songs zijn al aanleiding genoeg om Quid Pro Quo aan te schaffen en zullen bij de meeste Quofans een euforische stemming veroorzaken.
Opvallend is dat van deze nummers alleen Movin’ on afkomstig is van het schrijversduo Rossi/(Bob)Young. Beide heren zijn verantwoordelijk voor een groot deel van Quo’s grootste hits (o.a. Paper plane, Caroline, Down down) en vele andere klassiekers. De overige Rossi/Young songs op dit album (Better than that, It’s all about you, My old ways) zijn beduidend minder en halen het niveau behoorlijk naar beneden. Het lijkt erop dat de magie in dat opzicht enigzins uitgewerkt is. Alleen The winner klinkt wel aardig en zou niet misstaan als single. Maar het zijn vooral de nummers van Rossi in combinatie met toetsenist Andrew Bown en bassist John “Rhino” Edwards die de meeste indruk maken.
Parfitt laat in Let’s rock, Can’t see for looking, Leave a little light on en het bluesy Reality cheque ook van zich horen. Hij is altijd verantwoordelijk geweest voor het meer recht-toe-recht-aan werk. Let’s rock is een Quostamper in typische Parfitt stijl. Jammer alleen van de blazers die het nummer enigzins ontsieren. Ook qua tekst is het niet hoogstaand maar de fans kunnen in ieder geval de air guitar weer uit de kast halen. Ondanks dat Parfitt’s stem al jaren niet meer optimaal is (vooral live) klinkt hij op dit album zeker niet slecht alleen is het duidelijk te horen dat het beste er wel vanaf is. Vooral in de hogere regionen moet het echt uit zijn tenen komen. Dit in tegenstelling tot Rossi die in dat opzicht nog weinig slijtage vertoont. Vooral de vocalen in Dust to gold zijn ijzersterk.
Ook de poppy kant van Quo komt aan bod middels aanstekelijke nummers als Rock ’n roll ’n you, Anyway you like it en het al genoemde The winner. Helaas is ook de 2010 uitvoering van de wereldhit In the army toegevoegd aan het album. Beetje overbodig. Ondanks dat is Quid Pro Quo het beste Status Quo album sinds jaren en zal worden uitgebracht inclusief een bonus cd met live opnames van Amsterdam en Melbourne van 2010.