Steak Number Eight – Patronaat (Haarlem) 21/05/2015

Juist wanneer ik denk inmiddels zo’n beetje kind aan huis te zijn in het Patronaat te Haarlem, blijkt dat ik hier nog niet alles heb gezien. Ik kom nu voor het eerst in hun knusse en gezellige podiumcafé. Vanavond is de toegang gratis en treden hier de jonge talenten van de Belgische sludgemetal/postrock band Steak Number Eight op.
De support wordt verzorgd door de Nijmeegse instrumentale noise/post-rock band Mannheim. De vierkoppige band is in 2012 opgericht. In 2013 verschijnt hun debuut-cd  Super-Empowered welke goed wordt ontvangen door de pers. Vervolgens zitten de heren niet bepaald stil gezien hun intensieve tourschema. Het is duidelijk dat deze band zich onderscheidt van de rest doordat een van de bandleden de bariton saxofoon speelt, wat  een  jazzy en groovy tintje geeft aan de zware staccato sound van gitaren en drums. Het aanwezige publiek kan hun muziek goed waarderen en wordt zo nu en dan op het verkeerde been gezet door onverwachte tempowisselingen in bepaalde nummers die juist net wat eentonig lijken te worden. Met de energieke performance is niets mis. Tijdens het laatste nummer  Beast lopen alle bandleden behalve de drummer het publiek in, wat de intieme sfeer nog eens vergroot.
Na krap een kwartiertje wachten is het tijd voor Steak Number Eight. De band is in 2007 opgericht in het Belgische Wevelgem. Ik hoorde er voor het eerst over toen mijn oom mij het nummer The Sea Is Dying liet horen. Ik was meteen onder de indruk en helemaal toen ik hoorde hoe jong de bandleden nog waren (krap 15 jaar) en al in staat om zo’n vette, volwassen sound te produceren. Inmiddels  is band alweer bijna toe aan het vierde album, waar ook enkele nummers alvast hier ten gehore worden gebracht. Na een lang, rustig intro zetten de bandleden keihard in met het nummer Cryogenius van hun recente album The Hutch. Na dit nummer moet gitarist Cis Deman al snel van gitaar wisselen vanwege een kapotte snaar. Maar daarna houden de heren het tempo er flink in zonder al te veel gezever tussendoor. Zanger/gitarist Brent Vanneste loopt zo nu en dan het publiek in, gewoon omdat het kan. Cleane zang en screams, hij beheerst het allemaal en af en toe slikt hij bijna letterlijk zijn microfoon in. Lange uitgesponnen melodielijnen worden verweven met snoeiharde gitaarriffs. Muzikaal doet het mij persoonlijk een beetje denken aan een mix van Nirvana, Soundgarden, Anathema en Opeth. Een handjevol die-hard fans heeft zich vooraan verzameld en zingt uit volle borst mee. Ik vraag me af hoe het kan dat deze band nu nog in zo’n klein zaaltje staat hier in Nederland. Aan hun kwaliteit ligt het namelijk echt niet. Misschien ligt het deels aan het lef van de radiostations om “aparte” muziek te draaien. Wat dat betreft kunnen de grote Nederlandse radiostations wel wat leren van Studio Brussel. Mijns inziens verdient Steak Number Eight zo veel meer aandacht en ik probeer middels deze publicatie bij deze mijn steentje hiertoe bij te dragen.