Is dit niet de band met de grote dance hit ’Connected’ in 1992? De band die rap invloeden wist te vermengen met uiterst puntige dance tracks? Zo puntig dat zelfs rockliefhebbers meegezogen werden in dit dansbare geluid? Inderdaad dit is die band. Uit beeld verdwenen sinds 2011, na het uitbrengen van “Deep Down And Dirty”, om nu weer tevoorschijn te komen met “Emperors Nightingale”. Het resultaat is gladder dan ooit tevoren. Vaak wordt het dan ook stukken slechter, maar in het geval van Stereo MC’s weet men redelijk overeind te blijven. Weg zijn de dwingende grooves, maar terug is de aandacht voor het liedje. Geen rap, geen funk, maar dance ontmoet (top 40) pop. Soms klinkt het als Jamiroquai zonder het springerige, nerveuze geluid (zoals bijvoorbeeld op ‘Phase Me‘ en nieuwe single ‘Far Out Feeling‘). Mooi opgebouwd (hit) materiaal is bijvoorbeeld ‘Boy’ (samen met Jamie Cullum) en het lekker in het gehoor liggende ‘Sunny Day’. De opmerkelijke stem (en uitgemergelde verschijning) van Rob Birch is net als de muziek vlakker geworden, maar behoudt voldoende karaktervolle eigenschappen om op te vallen. “Emperors Nightingale” is een fijne plaat die minder karakteristiek is als hun ouder werk, maar heeft zeker voldoende in huis om het grote publiek te overtuigen. Daar heb je dan ook vaak niet veel voor nodig.