Als de naam Steve Hackett genoemd wordt gaat het al snel over de Britse progressieve rock band Genesis. Ondanks dat hij de vervanger voor originele gitarist Anthony Phillips was en hij slechts op 6 Genesis studio albums te horen is, wordt zijn solo carrière vaak overschadigd door zijn periode met de band. Volledig onterecht. In 1975 maakte Hackett zijn solo debuut met Voyage of the Acolyte. Inmiddels zijn we bijna 50 jaar verder en heeft het album de tand des tijds goed doorstaan. In die bijna 50 jaar heeft Hackett geen moment stilgezeten. Hij speelde in verschillende bands waaronder super group GTR en heeft met The Circus and the Nightwhale 27 solo albums op zijn naam staan.
Ik heb altijd al een zwak gehad voor concept albums. The Circus and the Nightwhale is een autobiografisch album met thema’s waar de Britse gitarist al jaren iets mee wilde doen. De intro van People of the Smoke klinkt als een oud radio programma en gaat al vrij snel over in het geluid van een voorbij rijdende trein. Zodra de muziek hoorbaar wordt krijgen we eerst een klassiek stukje wat overgaat in rock en pop. Een ietwat vreemde opbouw, die wel werkt. Sowieso ben ik van mening dat de muziek van Steve Hackett instrumentaal op zijn best is, omdat de instrumenten (met name zijn gitaarwerk) dan mooier naar voren komen. Op dit album zit dat wel goed, ondanks dat dit natuurlijk geen instrumentaal album is. De afwisseling tussen vocalen en instrumentalen maken dat de muzikanten elkaar niet overschaduwen.
Deze nummers zitten erg goed in elkaar. Ik kan gerust zeggen dat dit een van de betere solo albums van Steve Hackett is en ik aangenaam verrast ben. Ondanks dat dit een concept album is, zit er genoeg diversiteit in stijlen en worden bepaalde boodschappen duidelijk. Ook kent dit album enkel hoogtepunten en is er geen nummer wat buiten de boot valt. De volgorde van de nummers is logisch, wat voor een fijne luisterervaring maakt zonder dat het album je aandacht verliest. Dit album verdient dan ook alle aandacht, met name Circo Inferno behoort tot een hoogtepunt in de ruime discografie van Hackett. Naast een sterke tekst die mooi gebracht wordt, heeft dit nummer invloeden uit meerdere genres die samen een heel mooi geheel vormen. Het nummer is tevens ook mooi gemixt en geeft veel detail weer, dit kan overigens over het gros van de nummers gezegd worden.
Na meer dan 50 jaar weet Steve Hackett het publiek nog altijd te boeien. Ondanks het grote aantal albums die hij de afgelopen 50 jaar maakte, zijn de meeste albums van hoog niveau waarop dit album geen uitzondering is. Een mooi concept album wat wederom tot een hoogtepunt in zijn discografie genoemd mag worden. Bekende namen spelen mee op dit album, waaronder Steve’s broer, John Hackett en voormalig Spock’s Beard drummer Nick D’Virgilio. Het is duidelijk dat dit een band is die met veel plezier samen heeft gespeeld en weten hoe ze deze nummers het best tot hun recht kunnen laten komen.