De naam Steve Vai kent iedere rockliefhebber, maar Gash, ofwel Johnny Sombrotto? Niet echt. Ik kom precies één eerdere vermelding tegen: als achtergrondzanger bij Steve Vai’s Sex & Religion, het album uit 1993.
In de liner notes vertelt Steve Vai uitgebreid over Johnny Sombrotto, die hij leerde kennen vanuit zijn hobby motorrijden. Hij hoorde een keer een tape waarop Sombrotto zijn held Frank Sinatra(!) imiteerde toen hij zijn stints met de David Lee Roth Band en Whitesnake erop had zitten en de band aan het samenstellen was voor Sex & Religion, Hij besloot Sombrotto te vragen om tracks in te zingen die hij in 1991 opgenomen had. Hij had geprobeerd songs te schrijven met een seventies vibe, met de kwaliteiten om mee over de highways te zoeven.
Zoals het gaat in het muziekleven was Vai druk met zijn solocarrière en het uitbrengen van deze songs kwam er niet van, ook omdat Vai eigenlijk nog meer had willen opnemen met Sombrotto. In 1998 verloor Sombrotto echter het leven bij een motorongeluk en deze opnamen bleven liggen. Tot nu.
Op dit album is de lead- en achtergrondzang van Johnny ‘Gash’ Sombrotto en Steve Vai doet de rest behalve de drums. Daarvoor is “Il Misterioso Battista” verantwoordelijk, of wel een niet nader genoemde drummer. Gezien Vai’s neiging om lang te blijven sleutelen aan opnamen kan dat een drummer uit de Sex & Religion-tijd zijn, maar net zo makkelijk een andere drummer – en waarschijnlijk een die van zijn platenmaatschappij eigenlijk niet mocht meewerken. Het enige wat je kunt vaststellen is dat die vakkundig en dienstbaar drumwerk aflevert. Die dienstbaarheid geldt gek genoeg óók voor Vai’s gitaarwerk. Bij David Lee Roth en Whitesnake metselde hij elk gaatje dicht met wéér een razendsnel loopje, maar op dit album is hij een stuk terughoudender.
Als je naar een track als opener In The Wind luistert zou je net zo makkelijk aan een hairmetalband uit die tijd als Poison kunnen denken. Dat is overigens niet altijd zo. In Busted hoor je Vai heel sterk het ritme mee bepalen zoals hij dat bij David Lee Roth ook al deed. Dat neemt niet weg dat het allemaal een stuk minder overheersend is. De nadruk ligt op goed in het gehoor liggende songs, met vaak herhaalde refreinen en heel veel echoënde koortjes. Sombrotto zelf klinkt als veel van de hairmetalzangers uit de jaren negentig: macho gebracht maar eigenlijk geschikt voor een heel groot publiek. Poison’s Brett Michaels, Motley Crüe’s Vince Neil, Graham Bonnet, die hoek. Volgens Vai zouden dit Sombrotto’s eerste opnamen in de rock ‘n’ roll moeten zijn, maar ik kan me het amper voorstellen. Het gemak waarmee hij zich door lang niet altijd even makkelijke zanglijnen beweegt krijg je niet van zo nu en dan in de douche zingen.
Zoals gezegd is Vai opvallend terughoudend op dit album, ook al hoor je bij betere beluistering wel degelijk zijn stijl in elke track terug. Eigenlijk zou je Vai/Gash Vai’s ultieme hairmetalplaat kunnen noemen, die waarschijnlijk is blijven liggen omdat hairmetal na de opkomst van de grunge een tijdje een soort scheldwoord was. Vai en hitparadehairmetal is even wennen als je zijn hele discografie in de kast hebt staan, maar tegelijk past het prima tussen de albums met Alcatrazz, de David Lee Roth Band en Whitesnake. Voor als zijn kijk-mamma-zonder-handen-gitaarwerk iets te veel van het goede is, zeg maar.