Steven Wilson – The Future Bites

Het leek wel alsof er een toekomstvoorspelling had plaatsgevonden. Nadat ik vorige week de videoclip van Self bekeek, lag plots een fysieke kopie van het zesde studioalbum The Future Bites op de deurmat. De artiest in kwestie Steven Wilson behoeft weinig introductie. Ik denk dat een muzikale duizendpoot ondertussen poten tekort komt wanneer je gaat opnoemen waar Steven Wilson bij betrokken is. Met The Future Bites levert hij dus alweer zijn zesde soloalbum af. Een album waarbij Steven Wilson op zijn eigen manier de hedendaagse maatschappij beschrijft.
Na het melancholische intro Unself trapt Steven Wilson af met Self. Het zeer catchy nummer gaat over het nieuwe tijdperk, waarin zelfobsessie en narcisme de overhand nemen. Een diepe betekenis verpakt in een echte oorwurm. Want Self is een echte oorwurm. Zeker het refrein blijft erg goed hangen. Tevens is de bijbehorende video, waarbij verschillende deepfakes van bekende mensen voorbij komen, zeer de moeite waard om te bekijken.

Gevolgd wordt er met het toch ook melancholische King Ghost. De stem van Steven Wilson is een aantal octaven verhoogd en dat geeft het net dat dromerige karakter dat bij het nummer past. Het wordt ook meteen duidelijk dat dit een zeer afwisselend album wordt.
Met het luchtige nummer 12 Things I Forgot, het wat zwaardere Eminent Sleaze en het melancholische Man Of The People blijft Steven Wilson mij verbazen hoe hij diepe onderwerpen in zulke luchtige nummers weet te krijgen. Het is een opmars richting toch wel een prominent nummer op de tracklist. Personal Shopper dat met bijna 10 minuten het langste nummer is en daarin gebeurt een heleboel. De stem is weer wat octaven omhoog geschroefd en dat geeft het nummer wat extra lading. Het thema is de consumptie van producten en de hedendaagse manier van het kopen van spullen, die we eigenlijk niet helemaal nodig hebben. Het ongewone aan dit nummer is dat net na de helft een soort spoken word komt, waarin verscheidene producten aan bod komen. Of je ze wel of niet nodig hebt, is natuurlijk persoonlijke voorkeur, maar Steven Wilson legt hier wel even de vinger op de zere plek. Het up-tempo en luchtige nummer Follower sluit samen met het serene Count Of Unease sluiten dit afwisselende album af.
Naderhand is het niet helemaal te bevatten. In iets meer dan 40 minuten weet Steven Wilson zoveel te vertalen in negen nummers. En het blijft verwonderlijk dat deze multi-instrumentalist complexe onderwerpen en structuren in zulke toegankelijke muziek kan gieten. Een uitstekend album van een muzikaal genie.