Er waren nogal wat mensen over verrast dat deze avond op het laatste moment ineens uitverkocht was. Velen deden hun uiterste best om toch nog een ticket te bemachtigen, vaak met succes gelukkig. Tenslotte, met een package als deze is het de moeite waar naar Utrecht af te reizen.
No Cure uit Birmingham, Alabama is voor het eerst in Europa en geniet duidelijk met volle teugen. Vocalist Blaythe Steuer zet de toon door met zijn dikke winterjas, capuchon over het hoofd het podium te betreden. Niet te missen dat dit brute, tough guy beatdown hardcore is. Energie heeft de band genoeg. De pit is nog erg kalm, los van een handjevol armen en benen zwaaiende moshers. Het klinkt allemaal lekker zwaar maar er missen net de hooks die de nummers memorabel maken. Desalniettemin, lekkere warming up.
Elwood Stray komt van minder ver. Hoewel je op basis van het college jacket van zanger Maik Nehkorn zou vermoeden komt de band niet uit de Verenigde Staten maar uit Essen, Duitsland. Sowieso is de kledingkeuze wat bijzonder. Zelden zag ik een tuinbroek en Fanta hoodie op het podium bij een metalcore show. Deze band heeft net zoveel aandacht voor brute breakdowns als fijne zanglijntjes. De harsh vocals van Maik combineren prima met de ietwat geknepen cleans van gitarist/zanger Fabian. Intussen is de pit behoorlijk op gang gekomen. Naast karatecavia taferelen laat menigeen zich helemaal gaan met hun beste two-step moves. Als de eerste crowdsurfer/stagediver meteen de eerste drie rondjes van publiek naar podium en terug maakt spoort Maik de rest van de zaal aan. Naar eigen zeggen telde hij de laatste keer 41 crowdsurfers, dus of we dat even kunnen evenaren? Nou, dat misschien niet, maar er gaat behoorlijk wat door de lucht.
Bodysnatcher is simpelweg knakenhard. Intussen is de zaal echt helemaal volgelopen en vult de moshpit het grootste deel daarvan. De beukende sound van de band zet werkelijk iedereen in beweging. Die loodzware riffs met die stofzuigerstem van Kyle Medina slepen je helemaal mee. Als geen ander weet deze band tragere, headbang stukken over te laten gaan in snellere two-step momenten. Hoogtepunten zijn King of Rats en Murder8 dat gewoontegetrouw wordt opgedragen aan iedereen die iemand is verloren aan drugsgebruik. Op de plaat verzorgt Hatebreed’s Jamey Jasta daar gastvocalen bij, maar die worden niet gemist vanwege de dubbele energie van Kyle.
Als je dacht dat de pit niet groter kon worden, bewijst headliner Stick To Your Guns het tegendeel. De bands in het voorprogramma mogen allemaal rijzende namen zijn met veel nieuwe, jonge fans ze blijken duidelijk de onbetwiste grootste act. Ongetwijfeld ook de reden waarom er best wat oudere bezoekers in de zaal te vinden zijn. Er wordt meteen goed geopend met Against Them All om de toon te zetten. Zo komen er heerlijke meezingers komen voorbij zoals Disobedient’s What Choice Did You Give Us? en Nothing You Can Do To Me en Diamond’s We Still Believe. Frontman Jesse Barnett zingt werkelijk uit volle borst terwijl iedereen die niet tegen elkaar beukt in de pit zijn voorbeeld volgt. Natuurlijk staat deze tour in het teken van het nagelnieuwe album Keep Planting Flowers. Vandaar ook dat de titelsong op de setlist staat naast het meer spoken word/post hardcore Invisible Rain en We All Die Anyway. Ook deze nieuwe nummers worden goed ontvangen door het publiek, het nieuwe album is duidelijk in trek. De stroom crowdsurfers en stagedivers is constant en de pit ruig maar vriendelijk. Echt een perfecte sfeer!
Een avond die liet zien dat Stick To Your Guns nog steeds honderd procent relevant is én genoeg nieuwe bands zich aandienen om hardcore/metalcore voor altijd levend te houden.
Foto’s: Jesse Wensing
