Stippenlift – Helemaal Het Einde

Soms krijg je een tip doorgespeeld waarbij je meteen allerlei hoge verwachtingen in je hoofd haalt. Stippenlift bijvoorbeeld, met zijn depriwave. Uit Nederland en in het Nederlands. Zou het? Is dit dan de nieuwe Ton Lebbink? Of komt hij misschien wel in de buurt van depridichter Jotie ’t Hooft of zelfs maar Thé Lau? Een geniale bandnaam alvast. Dat wakkert de verwachtingen nog wat aan. Als je – net als ik – de lat zo hoog legt, gaat natuurlijk niemand er nog over. Stippenlift ook niet. Maar met Helemaal Het Einde heeft hij wel een prima EP.
 
Depriwave is een vlag die heel wat ladingen kan dekken. Toen we postpunk nog new wave mochten noemen, was elke new wave-track depri. Dat hoorde gewoon bij de definitie van het genre. Met depri als voorvoegsel moeten de tracks dan wel heel erg depri zijn, zou je dan denken. Wel, dat zijn ze niet. Tuurlijk is het geen vrolijke boel. Songtitels als Alles Dat Bloeit Vergaat, De Laatste Generatie en Het Einde Van Een Vriendschap geven dat ook meteen weg. Maar het is niet dat Stippenlift heel diep graaft voor het opdelven van zijn grote en kleine mislukkingen, kwetsuren, zelfmedelijden en doemdenken. In de donkere jaren ’80 leek het of elke zanger alle ellende van de hele wereld op zijn schouders moest torsen, terwijl bij Stippenlift de empathie soms niet veel verder reikt dan armlengte. Hij raakt dan weer wel een paar onderwerpen aan waarover nog maar weinig andere artiesten zich miserabel hebben gevoeld, zoals op Autisme (uit 2018). Aan de ene kant voel je soms plaatsvervangende schaamte voor zoveel oprechtheid in de lyrics, aan de andere kant voel je die oprechtheid ook niet altijd, omdat de muziek vaak net iets te vrolijk en vrijblijvend klinkt in verhouding tot de teksten. En dan vraag je je soms af of het niet allemaal een foute grap is. Met een aanduiding als depriwave verwacht je op z’n minst neonoir-synthwave en dat bracht Stippenlift inderdaad al eens op zijn eerdere werk. Op deze EP is het eerder bijna-dansbare en lichtvoetige eurodisco en een light-versie van de Pet Shop Boys. Nog steeds geen slechte keuze, want soms wil je wat tegengewicht voor al die tekstuele ellende, maar als je echt een match wil tussen tekst en muziek zou je kunnen gaan voor een sound als het Belgische Enzo Kreft of het Griekse Ixotopia. Een EP van Stippenlift met oudgedienden van Nar-Cist of Mecano die met twee voeten vooruit de retro-wave tackelt, zou daar geen muziek inzitten?
We blijven ‘m volgen, deze Stippenlift. Het zal niet meteen gebeuren dat elke Nederlander zijn tracks meezingt, maar hier hebben we wel een artiest die onze interesse prikkelt en ons als reviewer en u als publiek uitdaagt. Kom maar op, Hugo!