Stömb – Duality

Het Parijse Stömb is zo’n band waar de naam moeilijker is dan nodig. Ik kom de schrijfwijze Stömb tegen, maar ook STÖMB en zelfs [STÖMB]. Zo’n heavy metal-umlaut kan nog, de rest is moeilijkdoenerij die voornamelijk verwarring en problemen met alfabetische rangschikkingen oplevert.
Nou is het ook wel een bandje van de moeilijkdoenerij. Om te beginnen is het voor een deel als djent aan te merken, wat door fans van het genre als toppunt van metal wordt gezien en door critici als de dubstep van de metal. Live zijn er altijd videoprojecties te zien en hoewel het op deze EP instrumentale rock betreft – zij het met wat spoken word – is The Other Me gebaseerd op een gedicht van Khalid El Morabethi. Moeilijk doen zit dus een beetje in de natuur van deze Fransen.
In een krap half uurtje worden zes songs ten gehore gebracht, die allemaal in elkaar overlopen. Opvallend genoeg begint de EP met de langste track, het zeven minuten durende The Dark Admirer. Met gitaarpingels die over het geluid van onweer zweven wordt er mooi opgebouwd naar een stuk met lang aangehouden noten en vervolgens strakke, staccato riffs daaronder die het nummer naar het einde brengen. Na een kort intermezzo A Voice In My Head volgt de track We, The Duality die weer in eerste plaats heel riffy is.
Toch zit het wat slimmer in elkaar dan bij veel genregenoten. Waar bij veel bands de instrumenten weliswaar korte adempauzes nemen om er vervolgens allemaal in volle kracht vandoor te spuiten, daar gaan bij Stömb een of meer instrumenten er juist met langere tonen overheen. Het maakt dat er meer ademruimte is, ook als de staccato riffs en bassdrums domineren. Dat is ook prima te horen in The Red Way en The Other Me, een track die me in het laatste deel wel aan Devin Townsends progbombast doet denken.
De afsluiter, Contemplation Of The Cold, begint met een mooi ijl intro met piano, bas en gitaar. Nadat er geprogrammeerde drums bijkomen krijgt het al wat meer body, waarna er halverwege een steeds steviger gitaarpartij bij komt. Een mooie, spannende compositie met een iets andere sfeer en daarmee een fijne afsluiter.
Na de EP Fragment uit 2013 en de full-length The Grey uit 2015 is dit hun derde release. Je hoort ook wel dat ze inmiddels weten wat ze willen. Tegelijkertijd denk ik dat het goed is dat ze er een EP van gemaakt hebben. Het risico van verveling ligt op de loer bij redelijk heftige instrumentale metal en ik ben er eerlijk gezegd ook niet helemaal zeker van dat ik een uur hiervan zou trekken. Een half uur is daarentegen een perfecte lengte hiervoor. Ze hebben genoeg kwaliteiten in huis om iets op te bouwen dat niet alléén uit strakke riffs bestaat.
Stömb Bandcamppagina