Stone Golem – In The Shadow Of A Titan

Als een band het heelal als thema heeft, kom je al snel uit bij progrock en –metal. Niet zo bij het Nederlandse Stone Golem. Die vertrekken van (progressive) stonerrock als basis voor hun quest into space. Dat levert een heel interessant album op.
Het veroveren van de melkweg houden ze bij Stone Golem in hoofdzaak bij de lyrics. Het klassieke spacerockgeluid dat sinds de jaren ’70 gecultiveerd wordt, zal je nauwelijks vinden op In The Shadow Of A Titan. Wel zitten er een paar rustige passages in bv. Sunset die je met veel goede wil kan aanduiden als retro-futuristisch, een beetje een late erfenis van Mike Oldfield zeg maar. Maar wat overweegt is toch lekker stevige stonerrock: traag voortdenderend en heel gelaagd. In hun progressieve stoner-passages doen ze wat denken aan de jonge Belgische band BØM. Ook zij laten zich voor hun stoner-aanpak mee-inspireren door de klassieke hardrock van de jaren ’70 en ’80 en datzelfde gevoel krijg ik bij Stone Golem. In dat stoner-jasje klinkt het allemaal heel bij de tijd. Beetje Soundgarden meets Pink Floyd.
Stone Golem is overigens een uitstekende band met prima ideeën en songschrijvers. De productie en de mix zijn eveneens helemaal af. De piano-outro van de titeltrack kan mij maar matig bekoren, maar ik snap wel hoe het past in het geheel. Straight Ahead begint zoals de songtitel aangeeft: als een rechttoe-rechtaan-rocker. Maar als een stuk voorbij de helft de vaart eruit gaat, zakt deze track toch wat in en mis je misschien wat korrel op de vocalen. Op andere tracks klopt het plaatje wel helemaal: het parlando over die retro-psychedelische rock op 30 Years Ago At The Centre Of The Universe met knipogen naar Pink Floyd en Soft Machine: gewoon prachtig.
Prog-ballads zijn een soort apart. Je houdt ervan of niet. Stasis Memory is heerlijk traag, maar mist ondanks de bulderde stoner-gitaren in de finale misschien toch wat power en passie. Live zal deze track zonder twijfel wel werken. Downfall is in hetzelfde bedje ziek, maar valt misschien niet in de categorie van de ballads. Met een epische 11 minuten is deze track bovendien net iets te ambitieus. De gezamenlijke close-harmony met akoestische gitaar op The Beginning Of The End werkt dan weer wel. Deze track hadden ze als intro mogen houden van een Bohemian Rhapsody-like mini-rock-opera. Plak deze twee tracks, Downfall en The Beginning Of The End, in de omgekeerde volgorde aan elkaar en je hebt meteen een track met een veel interessantere spanningsboog.
Het echte goud zit in het trio Clockworks, Towards The Sun en The Only One en neem Sunset er ook nog maar bij: stevige, compromisloze stoner met zuiniger prog-toetsen en toch telkens een sterke compositie en nog een knap verhaal op de koop toe. Het verhaal komt dan wel een beetje minder in de spotlights. Maar bij deze drie tracks hoor je een band die echt op dreef is en volledig in zijn element zit.
 
https://stonegolem.bandcamp.com/releases