Zo zijn daar opener “Red City” waarop een piano te horen is zonder dat het een draak van een nummer wordt en we weer eens horen hoe prachtig Corey’s stem klinkt. Het nummer “Peckinpah” na de grote filmmaker is dan weer vol actie en agressie, zoals je bij een dergelijke verwijzing mag verwachten. Sommige nummers (“Sadist”) klinken weer groot en episch. Het nummer “Do Me A Favor” gaat de single worden en dat is een goede keuze. Vooral dit nummer weet perfect de fantastische combinatie van agressie en melodie met onverwacht meezingbare refreintjes te demonstreren.
Alle nummers dragen bij aan het grote verhaal wat Corey hier weet te vertellen. De sfeer is duisterder dan op het vorige album, wat past bij de voortgang van het verhaal.
Weer een meesterwerk.