Wanneer Steven Wilson (Porcupine Tree) en Mikael Akerfeldt (Opeth) de handen ineen slaan voor een project dan zijn de verwachtingen hoog gespannen. Misschien wel te hoog gespannen, want Porcupine Tree staat immers voor kwalitatief erg hoogstaande progressieve rock. Ook Opeth heeft zich op het progressieve vlak bewezen, hoewel bij hen ook hardere metal invloeden het band geluid bepaald hebben. Het risico van een samenwerking tussen twee bekende muzikanten is vaak dat de muzikanten kiezen voor een hele andere, veel te vrije, benadering en dat daardoor de teleurstelling bij de fans enorm groot is. Storm Corrosion is in die zin geen uitzondering. Niet omdat “Storm Corrosion” geen muzikaal vakmanschap bevat, maar omdat het geluid veel rustiger, meer experimenteel is dan (mogelijk) verwacht. Als zelfs de naam Simon & Garfunkel in het hoofd schiet bij zangrefreinen, zoals op ‘Happy’, dan is het duidelijk dat de inspiratie uit een ander vaatje komt dan voorheen. “Storm Corrosion” vraagt om een periode van gewenning. De duidelijk in de jaren zeventig verankerde psychedelische rock (denk bijvoorbeeld Pink Floyd) is namelijk niet hard genoeg om de fans van de bands zondermeer te plezieren. Bovendien kiezen de heren soms voor het experiment die niet zou misstaan op een softe Frank Zappa plaat (‘Lock Howl’). Fans van metal zullen dan al lang afgehaakt zijn. De progressieve rock van nummers als ‘Drag Ropes’ en het zweverige titelnummer (met bijpassend gitaargeluid) bevat namelijk weinig harde stukken. Hoewel dat laatst genoemde nummer vanaf minuut zes een beetje (onnodig) ontspoort. Ook een typisch, rustig, lang uitgesponnen sfeer nummer als het afsluitende ‘Ljudet Innan’ zal wennen zijn, want het lijkt meer op Sigur Ros dan op het eigen werk van de band waarmee men bekend is geworden. Slechts tijdens ’Hag’ worden de verwachting voor de fans van het hardere werk (deels) ingelost. Men moet een rustig begin overwinnen om tot de (door de jaren zeventig geïnspireerde) uitbarsting te komen, maar het resultaat mag er dan ook zijn. Storm Corrosion is een aardig sfeer album geworden die niet zal voldoen aan de torenhoge verwachtingen. Al is het maar omdat de gekozen richting te rustig en soms te nietszeggend is. “Storm Corrosion” klinkt meer als Sigur Ros in een jaren zeventig psychedelische rock saus dan het werk van Porcupine Tree of Opeth.