Bij de eerste tracks vrezen we dat zanger Lars onderweg te veel van zijn stem gevraagd heeft, maar gaandeweg wordt het beter. Na de obigate intro is Norsemen (We Are) een heel matige track. Storm Of The North en zeker Freeborn kunnen vlotter overtuigen. Tempo, stem en songopbouw zitten hier heel goed. Klassiek, dat wel, maar we hebben het dan ook over heavy metal. Freeborn doet vaag wat denken aan The Trooper van Maiden. In de lyrics zitten al net zo veel clichés als in de muziek, maar we klagen niet als een band er met zo veel vastberadenheid tegenaan gaat. Odin’s Fire gaat op dat elan verder: een heel hoog tempo met weinig ruimte en tijd voor de gitaarsolo’s. Die moeten zich volledig schikken naar het hoge ritme van de drums. Pas bij Sword Dane komen er zuinig wat rustpunten in de tracks van Stormwarrior, o.m. door een knap koortje.
Bij Blade On Blade is het opnieuw lekker rammen en beuken. Shield Wall heeft een veel modernere intro en opbouw. Dit is veruit de beste track van het album. Echt alles zit juist, ook in de arrangementen en de productie. Onbegrijpelijk dat dit geen single is en Norsemen (We Are) en nog twee andere wel. Sword Of Valhalla is het langste nummer dat deze Duitse band ooit opgenomen heeft, maar heeft het ook nog meer verdiensten dan de speelduur? Het begin is veelbelovend, maar halfweg begin je toch al uit te kijken of ze deze track al niet kunnen afronden. Vervolgens wordt het vat met drama en pathos helemaal opengeslagen dankzij een goede break en een lang instrumentaal stuk dat op zich zeker verdienstelijk is. Daarna volgt echter nog meer van hetzelfde. De finale is knap, maar minder episch dan je zou verwachten na ruim 11 minuten.
Ik ben benieuwd of Nederland valt voor dit album. In zijn soort is het top, maar de combinatie van klassieke heavy metal en het viking-thema is hier – in tegenstelling tot Duitsland – geen garantie op een grote schare fans.