Story Of The Year draait, hoewel gestart onder een andere naam, gaat al mee sinds 1995. Het duurde tot midden 2000 voor ze echt succes hadden, samen met veel andere bands onder de noemer ‘’emo’’ in die tijd. De huidige emo revival met als ultieme boegbeeld het When We Were Young festival maakt deze band weer relevanter dan ooit. Dat etiketje ‘’emo’’ is wellicht het makkelijkste om deze band te omschrijven, maar schiet anderzijds ook tekort. In het verleden surfde de band stijlen als nu-metal, post-hardcore, screamo en pop punk. Op dit nieuwe album komen al deze stijlen weer samen.
Waar deze band in uitblinkt is het verweven van catchy melodieën met hardere passages. Zo kan een post-hardcore opening zomaar uitmonden in een pop punk nummer zoals op Dead And Gone of een kabbelend gitaartje in een metalcore schreeuw als op Tear Me To Pieces. Soms wordt wat meer ingezet op het melodieuze, zoals Take The Ride dat wat meer standaard pop punk is. De ballads worden ook niet overgeslagen. Akoestische nummers Sorry About Me en afsluiter Use Me zullen ongetwijfeld live de gsm schermpjes doen oplichten. De zielenroerselen van zanger Dan Marsala worden uitgebreid bezongen. Leuk is, hoe de oude teksten van de worstelende jeugd nu meer plaats hebben gemaakt ook voor die van de oudere emo. Zo is er nostalgie op 2005 en een beschouwing van het vaderschap op Afterglow. Daarnaast heb ik wel respect voor hoe het geluid van weleer is opgefrist met een toefje meer moderne metalcore. Die tekstuele en muzikale groei maakt dat dit album niet alleen relevant is vanwege de emo revival maar als losstaand album bestaansrecht heeft.