Waar deze band in uitblinkt is het verweven van catchy melodieën met hardere passages. Zo kan een post-hardcore opening zomaar uitmonden in een pop punk nummer zoals op Dead And Gone of een kabbelend gitaartje in een metalcore schreeuw als op Tear Me To Pieces. Soms wordt wat meer ingezet op het melodieuze, zoals Take The Ride dat wat meer standaard pop punk is. De ballads worden ook niet overgeslagen. Akoestische nummers Sorry About Me en afsluiter Use Me zullen ongetwijfeld live de gsm schermpjes doen oplichten. De zielenroerselen van zanger Dan Marsala worden uitgebreid bezongen. Leuk is, hoe de oude teksten van de worstelende jeugd nu meer plaats hebben gemaakt ook voor die van de oudere emo. Zo is er nostalgie op 2005 en een beschouwing van het vaderschap op Afterglow. Daarnaast heb ik wel respect voor hoe het geluid van weleer is opgefrist met een toefje meer moderne metalcore. Die tekstuele en muzikale groei maakt dat dit album niet alleen relevant is vanwege de emo revival maar als losstaand album bestaansrecht heeft.